จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
ย้อนกลับไปเมื่อปลายเดือนมีนา 2016 ผมกับเพื่อนๆ คุยกันว่าปีหน้าเราจะไปไหนกันดี แล้วพวกเราก็ได้ทำการตกลงจับจองตั๋วโปร Thai air asia x เดินทางไปโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น แต่เวลาผ่านใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพื่อนๆ ที่ร่วมจองตั๋วต่างติดภารกิจ จนสุดท้ายก็เหลือผมคนเดียวในการเดินทางทริปนี้ (ทิ้งตูด้ายยยยยยย)

ผมซึ่งค่อนข้างเสียดาย ไม่อยากทิ้งตั๋วจึงบอกกับตัวเองไม่เป็นไร ได้เวลาฉายเดี่ยวอีกครั้ง หลังจากที่ทริปฉายเดี่ยวรอบที่ไปเกาหลี  รอบนี้เนื่องจากจองข้ามปีเวลาทำการบ้านมีเยอะ แต่ผมละเลย 555 จนไฟลนก้นในเดือนสุดท้าย

ผมแทบไม่คอยได้อ่านรีวิวเลย ทั้งๆที่มีมากมาย ผมเพียงแต่หาว่าจะไปไหนดี เป้าหมายคงเป็นสถานที่ยอดฮิต แต่ก็อยากมีความแตกต่างจากคนอื่นบ้านทริปนี้จึง มั่วๆปนๆกันไป

เตรียมตัวเก็บกระเป๋า
สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับการเดินทางมาญี่ปุ่นและต้องเที่ยวเองคือ ตั๋ว pass ต่างๆ หรือการนั่งรถไฟซึ่งเป็นขนส่งมวลชนที่นิยมในประเทศญี่ปุ่น แถมระบบพี่แกซับซ้อนมาก ผมนั่งอ่านนั่งหาข้อมูลพักใหญ่ จึงพอเข้าใจระบบรถไฟของญี่ปุ่น จนทำให้คลายความวิตกกังวลไปบ้าง

หลังจากเคลียร์เรื่องการเดินทางอีกเรื่องที่ต้องเตรียมตัวไม่แพ้กันคือที่พัก ที่พักผมมักจะเลือกราคาไม่แพง เดินทางสะดวก โดยผมมักจะจองผ่านAgoda Search แล้วเรียงตามราคาจากน้อยไปมาก ทีนี้ค่อยมาพิจารณา จำนวนคอมเม้นและเร้ทติ้งของที่พัก

จากครั้งก่อนนั้นผมเลือกที่พักเป็นแบบโฮสเทลทำให้ได้พบมิตรภาพใหม่มากมาย  มาในครั้งนี้ อยากจะลองที่พักอีกแบบที่เหมือนโฮสเทล แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เอาเป็นว่ามันคืออีกแขนงละกัน อีกทั้งที่พักประเภทนี้ก็นิยมในญี่ปุ่นด้วย นั้นคือที่พักแบบแคปซูล จิงๆไก็คล้ายโฮสเทลนะแต่ดูเป็นส่วนตัวกว่ามากกกก ไว้จะเล่าในช่วงต่อๆไป

การเตรียมตัวอีกคือ ทำเส้นทางการเดินทาง ด้วยระบบรถไฟของญี่ปุ่นค่อนข้างซับซ้อน ถ้ามั่วๆไปไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ เครื่องมือที่คนที่เที่ยวญี่ปุ่นหรือแม้แต่คนญี่ปุ่นเองนิยมคือ Hyperdia  เจ้าเว็บนี่แหละ เราแค่ใส่ต้นทางปลายทาง เดี๋ยวมันจะจัดมาให้หมด  ไปทางไหนเร็ว ขึ้นอะไร  ต่ออะไร

ผมใช้ Hyperdia ในการวางแผนสถานที่ ที่จะไปคร่าวๆ พร้อมกับดูศึกษาแผนที่ เพื่อไม่ให้หลง

ออกเดินทาง
และก็ถึงวันออกเดินทางงงงงง  ผมเดินทางด้วยสายการบินแอร์เอเชียเอ็ก สายการบินต้นทุนต่ำยอดนิยม เที่ยวบินจะออกจากไทยประมาณบ่ายสองถึงสนามบินนานาชาติคันไซ สามทุ่มครึ่ง ซึ่งยังพอมีเวลาเดินทางเข้าเมือง เพื่อความไม่ประมาทผมได้จองตั๋วรถไฟไว้ล่วงหน้าแล้ว อันนี้ก็ขอติดไว้จะเล่าในช่วงต่อๆไป 5555

บ้านผมอยู่ใกล้สุวรรณภูมิ ไม่ชอบเลยที่ต้องมาขึ้นเครื่องที่ดอนเมือง เพราะมันเดินทางไม่สะดวกเอาซะเลย ดีที่ยังมี airport shuttle bus เชื่อมระหว่างสองสถานี แต่คนที่จะใช้บริการจะต้องมีเที่ยวบินที่จะต้องไปขึ้นปลายทาง ซึ่งต้องใช้เอกสารการจองในการลงทะเบียน  ซึ่ง!!! ขาไปอ่ะโอเคร ขากลับล่ะ กลับไม่ได้นะครับ เพราะผมไม่มีเที่ยวบินที่จะไปขึ้นสุวรรณภูมิ -_-”

บนรถ shuttle bus มีผู้คนหลากหลายสัญชาติมาก ระหว่างที่เดินทางออกจากสุวรรณภูมิสักพัก ก็มีเสียงนึงดังขึ้น
“โอ๊คคคคคค”  คนทั้งรถต่างหันมามองสาวชาวตะวันตกสวมเสื้อมีฮูดปิดบังใบหน้า อ้วกใส่ถุงอย่างไม่แคร์ว่าใครได้ยินแล้วแทบจะอยากอ๊วกเป็นเพื่อน เธอยังคงอ้วกเรื่องๆจนคนขับจอดหน้าห้องน้ำตรงทางขึ้นทางด่วน

คนในรถช่วยกันสอบถามอาการกับญาตินักท่องเที่ยวสาวคนนั้น แต่ญาติยังยืนยันว่าไม่เป็นไรเดินทางต่อเหอะ  คนขับจึงออกเดินทางต่อ

เสียงอ้วกยังคงมาเป็นระยะๆ ในใจคิดได้อย่างเดียว จะกลายร่างเป็นซอมบี้ไหม เราจะหนียังไง ทุบกระจกหนี แล้วอยู่บนทางด่วนจะลงจากทางด่วนยังไง บลาๆๆ ไร้สาระไปเรื่อย 555

ถึงสนามบินก่อนเวลาประมาณสี่ ชม. ใช้เวลาที่มีจัดการซื้อซิม intetnet ที่จะไปใช้ที่ญี่ปุ่นนน ไม่ต้องซื้อซิมที่นู้นนน ไม่ต้องเช่าไวไฟ ซื้อมันที่นี่แหละราคาไม่แพง ซึ่งเจ้าซิมที่ว่านี่คือ ais sim2fly ถูกใจนักเดินทางแน่นอน เพราะราคาไม่แพง 399 3 GB ใช้งานได้ 8 วัน กับประเทศท่องเที่ยวยอดนิยมเช่นฮ่องกง ญี่ปุ่น ไต้หวัน อะไรแบบนี้ หากสนใจเพื่อนๆลงหาข้อมูลกันได้

หลังจากได้ซิมเวลายังเหลือ ขอไปนั่งกินAmazonทำใจ ชาร์ตแบตมือถือยาวๆ จนถึงเวลาเช็คอิน ทุกอย่าง เป็นไปได้สวย น่ำหนักกระเป๋าสี่กิโล จากที่ซื้อไว้ 20 -_-“(ก็เพื่อนนนมานนทิ้ง)

มาถึงด่าน ตม.แบบ autogate คนเยอะมากๆๆ พอคิวจึงได้รู้ว่า เครื่องมันไม่ค่อยอ่าน แถมพนักงานมีคนเดียว โอ้แม่เจ้า เสียเวลามากกกกกกก

และแล้วก็มาถึง gate เครื่องบินมาจอดอยู่นานและ นั่งเล่นไม่นานก็ได้ขึ้นเครื่อง โดยเครื่องบินใช้เวลาเกือบ 5 ชมจากเย็นยันค่ำ ดีนะที่สั่งอาหารไว้ไม่งั้นหิวแน่

กระเพราไก่ไข่เจียว อยากลองมานานและ กินบนฟ้ากระเพราจะอร่อยแค่ไหน 555 ผมพบว่าก็อร่อยดีแฮะ เสียอย่างได้น้อยมาก แค่ครึ่งท้อง ฮ่าๆๆๆ นอกจากอาหารแล้วผมยังโหลดนู้นนี่นั้นมาดูในโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลาด้วย เพราะน่าจะไม่ง่วงเท่าไหร่ แหงล่ะมันพึ่งบ่ายสองเอง 5555

พูดเรื่องเครื่องบินบ้าง วันนี้ผู้โดยสารโหลดไม่เต็ม ที่ข้างๆผมว่าง นั่งค่อนข้างสบายถึงแม้เบาะจะ คับแคบกว่า full service แต่ก็ดีที่ไม่มีคนนั่งข้าง 555

ก้าวแรกบนดินแดนอาทิตย์อุทัย
ผมถึงสนามบินนานาชาติคันไซค่อนข้างดึก จึงต้องเดินรีบๆเพื่อไปให้ทันรถไฟ ด่านแรกที่ต้องเจอคงไม่พ้น ตม. ผมผ่าน ตม. แบบไม่มีไรมาก นึกในใจสบายเลยไม่ต้องตอบอะไร แต่ผมคิดผิดพอรอรับกระเป๋าเข้าด่านศุลกากรเท่านั้นแหละ เจอถามเยอะแยก เออหน้าตาผมไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นหรอครับ แถมผมยังไม่คล่องเรื่องภาษาเลยปล่อยๆผมไปซักคนนะ ได้แต่คิดในใจ มือพี่แกก็รื้อๆๆของออกมาจากกระเป๋าเกือยหมด  ส่วนปากพี่แกก็ถามๆไม่หยุด มากี่คน มากี่วัน มาทำไม มาครั้งแรกหรอ  -_-” กว่าจะผ่านมาได้ เล่นเอาซะหมดกระเป๋าเลย

รถไฟญี่ปุ่น

ผมแบ่งบริษัทรถไฟญี่ปุ่นออกเป็นสามประเภท
แบบแรก รถไฟค่าย JR ค่ายนี้เหมือนกับการรถไฟของญี่ปุ่น เป็นรัฐวิสาหกิจ(หากผิดแย้งได้นะครับ) ปกติรถ JR จะวิ่งรอบๆเมืองพวก loop line หรือระหว่างเมือง สถานีจะค่อนข้างห่างๆ สำหรับ JR นี้ใช้พวก JR Pass ได้ แบ่งตามภูมิภาคว่ากันไป สำหรับค่าย JR นี้ยังมีรถไฟความเร็วสูงให้บริการด้วย หรือที่เรารู้จักว่า ชินคันเซ็น ชินคันเซ็นนี้จะใช้เดินทางไกลๆระหว่างเมืองใหญ่เป็นหลัก

แบบต่อมาแบบที่สอง
รถไฟสารพัดเอกชน อันนี้ชื่อก็บอกของเอกชน มีหลากหลายสายหลายผู้ใหบริการ เส้นทางส่วนใหญ่คล้าย JR นะ แต่สถานีจะค่อนข้างถี่กว่า มักจะเป็นเส้นทางระหว่างเมือง ในแต่ละเส้นทางก็จะมีระบุขบวนว่า local จอดทุกสถานีหวานเย็นมาก หรือจะเป็นแบบ express อันนี้ไม่ค่อยจอด เพราะฉะนั้น ควรดูตารางเดินรถและขบวนดีๆๆ

แบบสุดถ้าย Subway ของแต่ละเมือง หรือนั่นก็ตือรถไฟใต้ดินประจำเมืองนั้นเองง วิ่งอยู่ในเมืองตามจุดสำคัญต่างๆ ของเมืองไม่ต้องไรอธิบายมาก

ถึงเวลาเข้าเมืองงงง
กลับมาที่สนามบิน การเข้าเมืองโอซาก้าโดยรถไฟมีสองสายคือ ของJR และของเอกชนนามว่านันไค nankei เนื่องจากผมพักย่านนัมบะจึงเลือกนันไค สำหรับนันไคก็มีขบวนสองแบบคือ airport express กะ Rapi:t ตัว Rapi:t แพงกว่าเร็วกว่าแต่ออกไม่ถี่ แถมระบุที่นั่งด้วย  ผมจอง Rapi:t มาตั้งแต่อยู่ไทย เค้าจะไม่ระบุเวลา แต่ให้นำvoucher มาขอรับตั๋วที่เค้าเตอร์พร้อมเลือกเที่ยวได้เลย
จองได้ที่ >>> http://www1.nanka-e-tabi.com/NEREN/ItemDetail.aspx?tc=IB4AOSKIXWTT&sk=1

เค้าเตอร์ nankei หาไม่ยากจะถูกแบ่งชัดเจนกับ JR นอกจากจะนำ Voucher มาเปลี่ยนเป็นตั๋วแล้ว ผมตั้งใจจะมาซื้อตั๋ว KTP แบบสามวัน ที่นี่ด้วย

สำหรับตั๋ว KANSAI THRU PASS จะเป็นตั๋วที่ใช้นั่งรถไฟ ใต้ดินรถไฟเอกชน รวมถึงรถเมลในเขตคันไซ มีทั้งแบบสองวันและสามวัน โดยสามารถใช้งานได้โดยไม่ต้องวันติดกัน และเมื่อซื้อเสร็จจะได้แผนที่พร้อมไกด์บุคมา 1 เล่ม สามารถศึกษาเส้นทางเพิ่มเติมได้จากแผนที่
รายละเอียดเพิ่มเติม >> http://www.surutto.com/tickets/kansai_thru_english.html

กลับมาที่สถานี ผมเดินตามป้ายบอกทางเพื่อไปตามชานชลาตามที่ตั๋วระบุ  โดยตั๋วของเราจะระบุขบวน เลขที่ตู้รวมถึงที่นั่งอย่างละเอียด เพราะฉะนั้นเราต้องดูให้ดีเดี๋ยวจะขึ้นผิดเอา

สำหรับเจ้ารถไฟ Rapi:t เนี่ยเค้าจะมีเอกลักษณ์ของเค้าคือหัวรถไฟจะหน้าตาคล้ายกับหมวกนักรบโรมัน แต่ผมว่าหน้าตามันค่อนข้างอุบาทๆนะ 555

โคตรหนาว
ไม่ต้องตกใจกับหัวข้อบทนี้ มันหนาวจริงๆอุณหภูมิแค่7-8 องศา ลมพัดก็ซะท้านน ผมรีบเดินออกจากสถานีนันไคนัมบะเพื่อมุ่งหน้าไป รร.ที่พัก ร้านค้าต่างปิดหมดแล้ว คนก็น้อย คลำๆทางจากแผนที่ไปให้ถูกทิศ บรรยากาศข้างนอกผู้คนไม่พลุพล่าน ผมเดินหาที่พัก ไม่นานจนมาถึง shell nell numba

ผมรีบทำการเช็คอิน หลังจากนั้นสตาฟได้สั่งสอนเอ้ย  ชี้แจงข้อแนะนำต่างๆ แล้วจึงให้กุญแจล๊อกเกอร์มา หนึ่งในคำแนะนำแจ้งว่า สตาฟจะไม่อยู่ที่เค้าเตอร์หลังเที่ยงคืน ถ้าจะเข้ากดอ้อดออดเอานะจ๊ะ นี่ก็ห้าทุ่มครึ่งและ กระเพราบนเครื่องไม่ถึงครึ่งท้องให้นอนสภาพนี้ไม่หลับแน่ๆ(ข้ออ้างครับแต่จริงๆง่วงมาก)

ข้างๆ ที่พักมี lawson ร้านสะดวกซื้อสัญชาติญี่ปุ่น ที่ร้านมีที่นั่งทานอาหารด้วย ผมเข้าไปในร้าน และมื้อแรกช่วงดึกของผมคือ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตรานิชชิน เติมน้ำร้อนให้รอไม่นานก็ได้อิ่มท้องกัน รีบกินรีบอิ่มเพื่อที่จะเข้าที่พัก

แคปซูลโฮเทลล
shell nell numba เป็นที่พักสไตล์ capsule hotel ซึ่งจะแตกต่างจาก Hostel ที่ผมเคยพักผ่านๆมา Hostel นั้น จะได้บรรยากาศ เหมือนการพักเพื่อหามิตรภาพมากกว่า ส่วน shell nell รูปแบบเหมือนกับพักใครพักมัน โดยเราจะได้รับ กุญแจ locker พร้อมกับ key tag เพื่อใช้ในการเข้าห้อง
ประตูจะถูกแบ่งแยกชายหญิงตั้งแต่ทางเข้า ผ่านประตูเข้าไปจะถึงห้อง locker โดยจะตรงกับตู้นอนของเรา สิ่งที่ผมแปลกใจอย่างมากคือ กระเป๋าชุดเครื่องอาบน้ำซึ่งทาง shell nell จะเตรียมไว้ในกระเป๋าให้เรียบร้อยอยู่ในห้องล๊อกเกอร์ ในกระเป๋าจะมีอุปกรณ์ครบถ้วน ไม่ว่าจะเป็น ผ้าเช็ดตัว ผ้าเช็ดผม แปรงสีฟันยาสีฟัน รองเท้าสลิปเปอร์ และสิ่งที่ทำให้แปลกใจคือชุดนอน เค้าเรียกว่า relax wear เป็นชุดนอนแบบตัดเย็บอย่างง่ายๆ ไม่แน่ใจว่าใช้งานครั้งเดียวหรือเปล่า ปักโลโก้ของที่พักด้วย เดินเข้าไปจึงเห็นแขกผู้มาพักใส่ชุดเหมือนๆกันหมดเลยฮ่าๆๆๆ อีกอย่างที่ทำให้พอใจคือ ทั้งผ้าเช็ดตัว สลิปเปอร์ รวมถึงชุดอาบน้ำทั้งหมด จะเปลี่ยนใหม่หมดทุกวันครับ ตรงนี้ปกติโฮสเทลจะไม่มีบริการ โฮสเทลจะให้บริการเฉพาะที่นอนอย่างเดียว

ถัดจากห้อง locker ฝั่งซ้ายจะเป็นห้องน้ำ สะอาดใหม่ ดูดีครีมโฟมครบครัน มีทั้งโถส้วมและโถปัสสวะ ฝั่งซ้ายจากห้อง locker จะเป็นห้องอาบน้ำและแต่งตัว ซึ่งshell nell นี้ก็จัดเต็มเหมือนเดิมไม่ว่าจะครีม ที่โกนหนวด after shape ไดเป่าผม ทุกอย่างใช้ของคุณภาพดี

และหากเดินตรงจาก ห้อง locker เข้ามาจะเป็นส่วนห้องนอน เป็นตู้ๆ ด้านหน้าจะมีสวิตเปิดปิดระบบในห้องซึ่งเมื่อกดแล้วจะแสดงสถานะไฟด้วย บ่งบอกว่ามีคนอยู่นะ ไรแบบนี้ โดนหมายเลข capsule เราจะตรงกับตู้ locker ด้านในห้องจะมีระบบไฟสองชุด ชุดปกติ กับชุดที่ปรับหรี่ได้ หัวเตียงจะมี port usb ให้ 1 port ปลั๊กไฟอีก 1 ที่วางของเล็กๆ ด้านขวาจะเป็น นาฬิกากับแผงความคุมไฟ นาฬิกาสามารถตั้งปลุกได้ด้วย ด้านซ้ายจะมีจอทีวีเล็กๆพร้อมรีโมท แต่เท่าที่เห็นไม่ค่อยมีคนดูก่อน ส่วนใหญ่แขกที่มาพัก มักเป็นนักท่องเที่ยวที่กลับมาดึกและออกแต่เช้ากัน

โดยรวมแล้วshell nell numba ถือว่าเหมาะกับขา backpacker มากเลยทีเดียว ด้วยราคาไม่แพง (1000บาทต่อคืน) เดินทางสะดวกไม่ไกลจากรถไฟฟ้า ห้องพักสะอาด ใกล้ตลาดมากของกินหาง่าย อุปกรณ์ครบครับ(ตูแบกชุดนอนผ้าเช็ดตัวจากไทยมาทำไมกันนน ไม่ได้ใช้เลยยยย)   แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อเสียเลย ข้อเสียของที่นี่คือโครงสร้างตู้ทำจากเหล็กและไม้ทำให้ เสียงค่อนข้างดังไปยังห้องข้างเคียงเพียงแค่ขยับตัว -_-”

คืนแรกของผมที่นี้หลับสบายครับ อากาศข้างนอกหนาวข้างในอบอุ่น มีผ้าห่มหนาๆ ในห้องพักเงียบมากกกกกก เพียงแต่ว่าใกล้ๆเช้า  เสียงกรนจะมีให้ฟังกันเพลินๆ แต่โดยรวมหลับสบายครับ ฮ่าๆๆๆๆ

เยือนถิ่นเมืองเก่าเกียวโต
เช้าวันที่สองของผมมีแพลนที่จะไปเที่ยวเมืองเกียวโต ก็หาข้อมูลเลยที่ไหนมีที่น่าเที่ยวบ้าง ก็ทราบมาว่าวัดคิโยมิซึอยู่ที่นี่ จึงเลือกที่นี่เป็นสถานที่แรกที่จะเดินทางไป ถามว่าทำไมถึงอยากไป เพราะเคยมีคดีฆาตกรรมในโคนันครับ 5555 แถม pass แบบ kansai thru pass ซื้อมาก็แพงไปได้ไกล ไหนๆก็ไหนๆนั่งรถไฟให้คุ้ม 555

ผมเดินมาถึงสถานีรถไฟใต้ดินเพื่อที่จะเดินทางไปต่อรถไฟเอกชนไปเกียวโต โดยรถไฟเอกชนไปเกียวโตมีสองเจ้าคือ Hankyu และ Keihan สามารถเลือกได้ตามความสะดวก โดยขาไปนี้ผมเลือกนั่ง สาย Hankyu โดยสิ่งที่เราจะต้องดูเพิ่มจาก จุดหมายปลายทางคือ ชนิดของขบวนรถ หากเป็นรถไฟใต้ดินในเมือง จะวิ่งใกล้ๆจอดทุกสถานี แต่หากเป็นรถไฟเอกชนวิ่งไปต่างเมือง ซึ่งจะผ่านสถานีรถไฟเยอะมาก เพราะฉะนั้นผมก็ต้องมาดูว่า สายนี้มีรถไฟชนิดไหน ปลายทางอยู่ที่สถานีไหน แล้วก็เลือกขบวนที่จอดน้อยๆ เช่นพวก express หรือ Limited นั้นเอง(แต่พวกขบวนด่วนก็นานๆมาทีนะ)

นั่งรถไฟประมาณ 40 นาทีผมก็มาถึงเมืองเกียวโต ที่นี้อากาศก็หนาวเหมือนเดิม แต่เพิ่มมาอีกอย่างคือท้องหิว ก็ตั้งแต่ออกจาก รร. ยังไม่ได้กินไรเลย นี่ก็สายแล้วด้วย ผมเดินมุ่งหน้าไปทางวัดคิโยมิซึ ระหว่างทางเห็นร้านข้าวหน้าเนื้อ แปะราคา 600เยน เข้าเลยครับไม่รอ ก็จัดเลยข้าวแกงกระหรี่+ข้าวหน้าเนื้อในชุดเดียวราคา 700 เยน อิ่มอร่อย และคุ้มมากกกกก 5555

หลังจากเติมพลังแล้วก็ได้เวลาเดิน หากคนช่ำชองน่าจะสามารถนั่งรถเมลต่อได้ แต่ผมด้วยความที่ภาษาไม่ได้ ขอเดินละกัน โลนิดๆเอง แต่ขึ้นเขานี่สิ โดยระหว่างทางก็ชมบ้านเมืองเกียวโตไปด้วย แต่ส่วนใหญ่ร้านค้ายังไม่เปิดนะ

บริเวณวัด จะเหมือนมีถนนคนเดินโบราณซึ่งบ้านเรือนสไตล์โบราณ ดูสวยงามมากครับ อีกทั้งสาวๆญี่ปุ่นรวมทั้งนักท่องเที่ยวมันจะเช่ากิโมโน ถ่ายรูปและเดินไปไหว้พระกัน ซึ่งที่นี้ผมชอบนะ ของกินก็เยอะ สาวๆก็น่ารัก ที่สักเกตุอีกอย่าง นักท่องเที่ยวเกาหลีเยอะมากกกกกกก

เดินมาเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ถึงวัดครับมองจากด้านล่าง ก็เห็นชัดว่า วัดในส่วนอาคารหลักมีการปรับปรุงอยู่ อาจจะทำให้ผิดหวังเล็กน้อย แต่ผมก็พอทราบข่าวมาบ้างเหมือนกัน แต่ก็ยินดีที่จะมา

ผมเข้าไปถ่ายรูปที่วัดไม่นานก็ลงมาด้านล่าง ซึ่งผมว่า จุดที่น่าสนใจไม่แพ้กันคือถนนคนเดินโบราณนี่แหละ ผมประทับใจอันดับต้นๆ ของการเดินทางมาที่นี่เลยย

ขากลับผมเลือกเดินอีกเส้นทางนึงที่ผ่านร้านค้ามากกว่า ผมเห็นของฝากที่นี่เหมือนจะเป็นขนมที่คล้ายๆกับทองม้วนสดบ้างเรา ผสมเกี๊ยวซ่า คือเป็นแป้งห่อใส้ประมาณนั้น แต่ก็ไม่ได้ชิมหรอกครับ ใครเคยชิมแล้วบอกกันบ้างว่ารสชาติเป็นยังไง ฮ่าๆๆ

เดินวนมาจนถึงสถานีรถไฟ ผมนั่งรถไฟ จาก สถานี Kiyomizu-Gojo ไปยัง Fushimi-Inari เพื่อไปยังสถานที่เที่ยวที่ต่อไปของผม

ศาลเจ้าสุนัขจิ้งจอกกะเสาสีส้ม
555 ไม่ต้องแปลกใจกะชื่อหัวข้อ ที่ที่สองที่ผมมาคือศาลเจ้าสุนัขจิ้งจอก อินาริ ไม่แน่ใจว่าเค้าเรียกว่าอะไร บางคนก็เรียกศาลเจ้าเสาโทริอิสีแดงพันต้นไรแบบนั้น ที่นี่คนเยอะไม่แพ้วัดคิโยมิซึเลยครับ แต่สถานที่ค่อนข้างใหญ่ มีทางให้เดินชม ขึ้นเขาไปไกล บอกได้เลยเดินไม่หมดครับ วนรอบเล็กๆๆ ก็หอบและ 555 เดินไปถ่ายรูปไปก็จะเห็นเหมือนๆกับที่วัดคิโยมิซึคือมีคนใส่กิโมโนมาถ่ายรูป

บรรยากาศที่นี่ก็จะเป็นทางเดินป่าเดินเขาที่มีเสาโทริอิสีส้มแดงตลอดทาง จำนวนมาก ทั้งเล็กทั้งใหญ่ ทักท่องเที่ยวก็จะเดินตามๆกัน ใกล้ๆทองออกคนจะเยอะหน่อย ลึกเข้าไปคนจะซาลง หากอยากถ่ายรูปแนะนำเดินไปลึกๆเลยนะ คนน้อยหน่อย ส่วนผม ขอเดินกลับ พอแค่นี้แหละ 5555
หน้าศาลเจ้าบริเวณทางเข้ามีการออกร้านขายอาหารเล็กๆ แบบที่เคยเห็นในการตูน ประจวบเหมาะกับเวลาล่วงเลยมาบ่ายกว่าแล้ว จึงแวะซุ้มนี้บ้างนู้นบ้างหมดเงินไปมากกว่าแวะกินข้าวจริงๆจังๆอีกนะเนี่ย

เมื่อท้องอิ่มก็ได้เวลาเดินทางต่อ ผมเดินกลับมาที่สถานีรถไฟเพื่อมุ้งหน้ากลับโอซาก้า โดยผมใช้หลักการเดิมคือต้องหาสาย rapid หรือ express แต่เนื่องจาก สถานีที่ลงเป็นสถานีเล็กๆ จึงต้องไปเปลี่ยนขบวนที่สถานีใหญ่แล้วจึงนั่งยาวเข้าโอซาก้า

ผมกลับมาถึงโอซาก้าช่วงบ่าย ทางเดินจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินไปยังที่พัก จะผ่านตลาด KUROMON จึงเดินดุ่มๆเข้าไปสำรวจก่อน แต่ถือว่าโชคดีผมพบขุมทรัพย์โลคอลย่อยๆแล้ว ในตลาดมีทั้งของสดของแห้ง ขนมขายเยอะแยะไปหมด ร้านแล่ปลาที่สามารถสั่งเป็นซาซิมิ หรือซูชิได้เลย โอ้นั้นปูยักษ์ หอยอะไรหน้าตาประหลาด แต่ด้วยที่ยังอิ่มอยู่จึงได้แต่เดินมองๆผ่านนน (มารู้ตอนหลังว่าตลาดนี้มีชื่อเสียงว่าเป็นครัวของโอซาก้าเลยทีเดียว)

ผมกลับมาถึงที่พัก นอนเล่นสักพักก่อนจะออกไปลุยในตัวเมืองโอซาก้ารอบเย็น ที่พักช่วงกลางวันเงียบมาก แทบไม่มีแขกเลย ผมเลยถือโอกาส สำรวจและเก็บรูปเพิ่มเติมและเวลาแบบนี้ไม่พลาดที่จะอึ 5555 บรรยากาศเงียบสงบขออึสบายๆ ไม่ต้องห่วงว่ากลิ่นจะไปทำร้ายใคร 5555

Den Den town ย่านผู้ใหญ่หัวใจเด็ก
สี่โมงแล้วก็ได้เวลาออกจากที่พัก เย็นนี้ขอเดินเล่นบริเวณที่พักครับ ผมพักย่านที่เค้าเรียกว่า den den town น่าจะคล้ายๆ ย่านอากิฮาบาระที่โตเกียว คือมีแต่พวกร้านของเล่นเยอะมากกกกกกกกกกก โมเดล เครื่องเล่นเกมส์กันพลา ทามิยะ เยอะแยะไปหมด นี้ความฝันในวัยเด็กๆ ของผมชัดๆๆๆ เดินเข้าแทบทุก คือในหัวสมองก่อนมาญี่ปุ่น ไม่มีความคิดเลยว่าจะมาซื้อของเล่น 555 ไม่เคยคิดชอบด้วยเห็นแต่คนอื่นเค้าเล่นกัน

ร้านแรกที่แวะเป็นร้านกันพลา เอ๊ะ หลายคนคงสงสัยอะไรคือกันพลา คำๆนี้ผมได้ยินครั้งแรกจากการ์ตูนเจ้ากบเขียวเคโรโระ คือเราไม่มีความรู้อ่ะเนาะ รู้จักแต่กันดั้ม คือหุ่นยนต์ของญี่ปุ่นนะ ในการ์ตูนเคโรโระ คงใช้ชื่อเพื่อเลี่ยงลิขสิทธิ์หรือเปล่า แต่จริงๆ แล้วกันพลา ย่อมาจาก กันดั้มพลาสติกโมเดล นั้นเอง อ้ออออ เลยผม เข้าร้านแรกข้างๆ โรงแรมน่ะแหละ โอ้ ตาลุกเป็นประกาย หุ่นเท่ๆๆ ทั้งนั้นไหนๆราคา 3000 เยนบ้าง 2000 เยนบ้าง เห้น พันเย็นก็มี นี่สามร้อยบาทไทยเองนะ ครับนั้นแหละเป็นจุดเริ่มต้นของผมเลย ตรงเค้าเตอร์ กันพลาลดราคา เห็นกล่องราคา 1000-2000 เยนเยอะมากๆ เอาตัวเท่ๆราคาสัก 1000 เย็นละกัน 5555

ปัญหาต่อมาสำหรับคนที่ไม่เคยต่อกันพลาคือ เจ้าโมเดลเนี่ยที่มันมีหลายราคา นอกจากตัวละครแล้วยังมีสั่งอื่นนั้นคือ grade ของวัสดุ เช่น high grade จะถูกกว่า real grade ตามความเหมือนนั้นเอง ซึ่งหาข้อมูลเพิ่มเติมได้ในกูเกิ้ลลลลลล

ปัญหาสุดท้ายของมือใหม่คือโมเดลพวกนี้ต้องทำสีเพิ่มไหม ????? พลิกกล่องไปมาหลายๆ รอบ จะถามก็กลัวเค้าฟังไม่ออก 555 จนเจอกับรูป จึงพอมั่นใจว่าต่อได้เลยไม่ต้องทำสี 555555

ออกจากร้านแรกก็เสร็จไป 1000 เยน กะว่าจะเอากล่องกลับด้วยยยย ชอบและถูกใจ เวลาที่เหลือผมก็เดินแวะร้านนู้นเข้าร้านนี้มาเรื่อยๆ นอกจากกันพลาแล้วยังมีร้านรวมไข่โพเคปองให้หยอดเหรียญ ร้านที่ขายโมเดล จนฟ้าเริ่มมือจึงขอหยุดไว้เท่านี้ก่อน อ่อสิ่งนึงที่แถวนี้มีเยอะคือร้าน DVD AV ครับท่าน เยอะมาก ลองเดินเข้าไปชมแล้วแต่เค้าห้ามถ่ายรูป มีให้เลือกเยอะแยะ ส่วนใหญ่ราคาประมาณ 1000 เยน ถามว่าซื้อไหม ไม่ซื้อครับไม่ใช่อะไรไม่มีเครื่องเล่น 55555 โหลดเอาดีก่า

ผมเดินวนกลับมาทางโรงแรมเพื่อข้ามฝั่งไปเดินเล่นย่านที่เรียกว่าใจกลางการช๊อปปิ้งของโอซ้าก้านั้นคือ ดงทงโปริ เอ๊ะหลายคนคงสงสัยคือตรงไหน ง่ายๆ คือตรงป้ายกุริโกะน่ะแหละครับ ก็ไปแวะถ่ายรูปให้รู้ว่ามาถึงแล้วนะ แต่เห้ยยย ทำไมเค้าไม่เปิดไฟ เค้าประปรุงหรือเปล่าก็พลางถ่ายรูปพร้อมกับพกความสงสัยไว้ เดินกันต่อย่านนี้สมกับเป็นศูนย์กลางคนเยอะมากกกกกกกกก อารมณ์ก็ขายของมีแบรนด์ เยอะแยะไปหมด อาจจะถูกใจขาช็อปหลายๆคนแต่ไม่ถูกใจผม 5555 เดินรอบนึงกว่าจะฝ่าคนออกมา ของแบรนด์เสื้อผ้า ที่ตั้งใจมาดูคือถ้ามีเสื้อผ้า ผ้าพันคอ กระเป๋าเป้ ก็จะแวะสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลย สำหรับผ้าพันคอก็ทนหนาวกันต่อไป 5555

ผมวนกลับมาถึงป้ายกุลิโกะ จึงได้เห็นว่าเค้าเปิดไฟแล้วก็จัดแจงถ่ายรูปอีกรอบ ก่อนตั้งใจว่าจะไปวนในตลาดเพื่อหาไรกิน จากที่ช่วงบ่ายที่แล้วผ่านแต่ยัดอะไรไม่ลง

พอมาถึงตลาดก็พบว่าขุมทรัพย์ของผมต่างปิดไปแล้ว ตลาดเงียบมากเหลือร้านอาหารเล็กๆ ผมเดินผ่านร้านซูชิ พบป้านหน้าร้าน มีชุด regular sushi ในราคา 1080 yen ราคารับได้ ก่อนเก้ๆกังๆตัดสินใจเข้าไปในร้าน
มื้อเย็นของผมวันนี้เป็นร้านโลคอลจริงๆ มีที่นั่งไม่เยอะ เป็นเค้าเตอร์ นั่งดูพ่อครัวทำซูชิ ผมก็สั่ง regular sushi มาที่นึงตามรูปก็อิ่มพอดีๆๆ จึงเดินทางกลับโรงแรม

คืนที่สองนี้ผมก็นอนหลับสบายเหมือนคืนแรกอากาศข้างนอกยังหนาวยะเยือกกับเสื้อหนาวบางๆของผมแบบเอาไม่ค่อยอยู่ แต่การได้กลับมาอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆของที่พักนี้มันดีจริงๆ 5555

แต่ก่อนจะนอนขอชื่นชมกันพลาตัวที่ได้มาจากร้านข้างๆที่พักก่อน 55555

จบสำหรับครึ่งแรกครับ ขอบคุณที่ติดตาม วันนี้ไม่ไหวและง่วงมากไว้ไปต่อกันครึ่งหลังนะครับ อิอิ

…เมื่อความต้องการกระหายประสบการณ์ได้กำเนิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเตือนตัวเองว่าถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางอีกครั้ง แถมเดิมผมได้สัญญาไว้กับพี่คนนึงที่ออฟฟิต ว่าเราจะไปเดินป่าด้วยกัน ทำให้ทริปนี้กำเนิดขึ้น และเป็นครั้งแรกของการเดินป่าหรือ trekking นั้นเองงงงงงง (พร้อมเสียงดนตรี)

จุดหมายในครั้งนี้เราไปเดินป่ากันที่ดอยหลวงตาก จ.ตาก โดยใช้ระยะเวลา สองวันหนึ่งคืน กับระยะทาง 11 กิโลเมตรถึงยอดภู โดยเราจะนอนกางเต้นท์กันในป่า ก่อนจะกลับลงมาอีกวัน โดยผมได้ใช้บริการ trekkingthai  ที่ให้บริการครบวงจรตั้งแต่ รถจากกรุงเทพ ไกด์ อาหาร และอื่นๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง ผมใช้เวลาจองล่วงหน้าประมาณเดือนกว่าๆ ตั้งหน้าตั้งตารอจนเมื่อถึงวันนัดเราก็พร้อมมมม ที่จะออกเดินทาง……

คืนวันศุกร์ที่ใครๆหลายคนกำลังทานอาหารค่ำอย่างเอร็ดอร่อย หรือบางคนอาจจะอยู่ระหว่างทาง ผมแบกกระเป๋าสัมภาระเสื้อผ้า รองเท้า เครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆ ใส่กระเป๋าขึ้น bts ลงสถานีสนามเป้า ประตูสาม เวลานัดของทัวร์คือ จะออก สี่ทุ่มครึ่งแต่เจ้าหน้าที่จะแนะนำใ้หเราถึงก่อน สัก ชม. เพื่อเตรียมตัว

สามทุ่มครึ่งผมถึงบีทีเอส สนามเป้าเจอกับน้องที่ผมนัดแล้ว ผมแวะเซเว่นด้านหน้าเพื่อซื้อของตุนนิดหน่อยระหว่างทางนั่งรถ แล้วขึ้นไปฝากกระเป๋าบนออฟฟิตแล้วมารอด้านล่าง

สมาชิกทีมผมมีสามท่านเท่านั้นคือผม พี่และน้อง อีกสองท่าน ส่วนสมาชิกทั้งหมด มีสามคันรถตู้ โดยแต่ละคันจะมีสตาฟประจำคอยดูแลหนึ่งท่าน

สี่ทุ่มครึ่ง รถตู้ได้ออกเดินทาง สตาฟคันผมแนะนำตัว ชื่อพี่มัท พีมัทเป็นผู้หญิงทะมัดทะแมง ชื่นชอบการท่องเที่ยว เฟรนลี่มากๆๆๆ คุยตลกๆ และเล่าเรื่องต่างๆให้เราฟัง คันผมจากเดิมเก้าคนแต่เหลือจริงๆ 7 คนเท่านั้น  ครั้งแรงที่มาก็คิดว่าคงจะมีแต่ผู้ชายที่ชอบการท่องเที่ยวที่ไม่ชิวแบบนี้ แต่ไหงเลยมาเจอจริงๆ กลับเจอทั้งสตาฟผู้หญิงและ นักท่องเที่ยวผู้หญิง ซึ่งหลังจากนับแล้ว มากกว่านักท่องเที่ยวผู้ชายถึงสองเท่า

ตีห้า รถตู้มาจอดหน้า อบต อะไรสักอย่าง 555 จำชื่อไม่ได้ คนในรถยังไม่ตื่นกันแต่ด้วยความตื่นเช้าเราจึงตื่นก่อนใครเพื่อน จนเกือบหกโมงเริ่มตื่นและลงจากรถกัน สตาฟแนะนำให้ลูกทัวร์เตรียมตัว แต่งตัว จัดของก่อนจะลุยกัน โดยห้องน้ำอยู่ด้านหลัง พวกผมก็จัดการล้างหน้าล้างตา แต่น้ำไม่ได้อาบเจอแต่ห้องส้วม หาห้องอาบน้ำไม่เจอ จัดข้าวของโดยของที่จะนำขึ้นไปต้องมีเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนแต่ไม่อาบน้ำนะด้านบนไม่มีห้องน้ำ น้ำดื่มอย่างน้อยสามขวด ผมเอาไปสาม ถุงนอน อันนี้เป็นอุปสรรคเลยก็ว่าได้ มันเกะกะมากกกก ยาที่จำเป็น ทิชชู่เปียก และข้าวห่อคนละห่อ รวมๆ แล้วเป้หนักน่าจะสิบโลได้ 5555

จัดของล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย สตาฟเรียกให้ไปกินข้าวเช้า ร้านใกล้ๆ  เพื่อเติมพลังก่อนจะออกเดินทางกัน หลังจากอิ่มแล้วสตาฟเรียกรวมพล เพื่อชี้แจงรายละเอียดต่างๆ ให้สมาชิกลูกทัวร์ได้ทราบ เช่นการเดินทาง แนะนำสตาฟ แนะนำเจ้าหน้าป่าไม้ และอื่นๆที่จำเป็น

แปดโมงครึ่งได้เวลาออกเดินทาง ฟ้าฝนไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเต็มใจหรือไม่ อากาศขมุกขมัว เหมือนจะตกหรือไม่ตก มีลมพัดเย็นๆเป็นระยะๆ  สตาฟต้อนเราขึ้นรถขนวัว เพื่อจะนั่งรถไปยังจุดเริ่มต้น ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปอีก เรานั่งรถประมาณ 10 นาทีผ่านฟาร์มวัว ที่ชาวบ้านแถวนี้น่าจะเลี้ยงเป็นอาชีพหลัก

เมื่อมาถึงจุดเริ่มต้น เราจะเจอกับป้ายที่บ่งบอกว่า นี่แหละจุดเริ่มต้นของเรา และ ระยะทางที่จะเดินอีก 11 กิโลเมตร พวกเราทุกคน ร่วมกันถ่ายรูปคู่กับป้าย ก่อนจะเริ่มออกเดินทางกันจริงๆจังๆ โดยสตาฟทั้งสามท่านได้แนะนำว่า ช่วงแรกทางมีหลายแยกให้เดินตามเจ้าหน้าที่หรือลูกหาบไป อย่าเดินคนเดียว และช่วงแรกนั้นจะเป็นป่าโปร่งทางจะไม่ชันมาก จนพอเริ่มขึ้นเขาทางจะชันและจะต้องผ่านป่าดิบก่อนถึงด้านบน

วันนี้แดดไม่แรงมาก มีลมเรื่อยๆ การเดินทางช่วงแรกเราจึง ชิวๆ เริ่มจากเกาะกันเป็นกลุ่มใหญ่ ผ่านไปสักผักเริ่มกระจัดกระจาย มีการแวะพักเรื่อยๆ จุดพักแต่ละจุดก็จะมีลมเย็นๆ พัดมาให้ชื่นนนใจ

เส้นทางศึกษาธรรมชาติดอยหลวงตากนี้ เดิมเคยมีน้ำตก และลำธารไหลผ่าน แต่ด้วยความแห้งแล้งทำให้ไม่มีน้ำ แม้เราจะมาเที่ยวช่วงฤดูฝนก็ตาม T T ซึ่งถ้ามีน้ำคงจะสวยมากๆแน่ ตอนนี้เหลือแต่ผืนทรายกับหิน

เราเดินกันมาจุดชมวิวยอดเขา น่าจะประมาณ 1/5 ของเส้นทาง เจ้าหน้าที่ได้ชี้ให้เราดูจุดหมายปลายทางของเราวันนี้ ซึ่งบอกเลยยยย ช่างเป็นจุดหมายที่ไกลเหลือเกินนนนนนน 5555

เกือบ 11 โมง เรายังเดินมาเรื่อยๆ เริ่มเหนื่อย กลุ่มเริ่มแตกเรื่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ ทางก็เริ่มชัน กลุ่มหน้าที่ผมเกาะมาด้วยแวะกินข้าวกันที่นี่ โดยเจ้าหน้าที่แจ้งระยะทางไว้อีกประมาณ 3 กิโลเมตรก็ถึง แต่จะเหลือแต่ทางชันและป่าดิบแล้ว

เรากินข้าวห่อที่ทางสตาฟแจกให้เมื่อเช้ากันอย่างอร่อย น้ำสามขวดที่แบกมาเริ่มร่อยหรอ เหลือเพียงขวดเดียวกับระยะทางช่วงสุดท้าย

ก่อนที่จะเข้าสู่ป่าดิบเราจะเจอกันสันเขา ตรงนี้ผมว่าสวยดีนะ เดินยากด้วยจริงๆมันค่อนข้างชันเลยล่ะเล่นเอาเมื่อยเลยยย แต่รูปถ่ายวันกลับ วันขึ้นไม่ไหว หลังจากกินข้าวแล้วแทบไม่มีแรงยกกล้องเลยก็ว่าได้

ก่อนจะขึ้นถึงยอดด้านบน จุดนี้ถือว่าชันมากๆ แทบปีนกันเลยทีเดียว กับกระเป๋าหนักๆ เนี่ยระวังจะหงายหลังเอา

เดินต่อกันอีกนิด จะผ่านป่าดิบ เจ้าหน้าที่จะพาเราแวะจุดชมวิวอีกจุดนึง นั้นก็คือยอดที่เรามองเห็นจากด้านล่างอะแหละ บนนี้ลมแรงมาก ลมแรงแบบนี้ไม่กล้าไปยืนริมผาเลย กลัวจะโดนพัดตกเอา ที่นี่เราแวะพัก สูดอากาศสดชื่นๆให้หายเหนื่อย

เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูว่าเหลืออีกประมาณ สามสี่ร้อยเมตรจะถึงจุดตั้งแคมป์แล้ววว และเดินไปอีกนิดก็จะเป็นไฮไลท์ของการเดินป่าในครั้งนี้นั้นคือ ดอยหลวงตาก

พักได้ให้อิ่ม เราก็เดินทางกันต่อ ลูกหาบบางส่วนได้เดินทางไปยังจุดตั้งแคมป์แล้ว พวกผมไปถึงจุดตั้งแคมป์เป็นกลุ่มแรกๆ  เมื่อไปถึงแล้ว ทางสตาฟแนะนำให้ หยิบเต้นท์ไปหาทำเลกางได้เลย กางเต้นท์เรียบร้อยสมาชิกทัวร์เริ่มตามมา เต้นท์ส่วนกลางก็ ตั้งเรียบร้อย เต้นท์ส่วนกลางนี้จะเป็นศูนย์บัญชาการ เอ้ย ที่กินข้าว รวมถึงสตาฟจะ พักแรมกันที่นี่

ระหว่างนั้นก็ได้ไปเยี่ยมชม กลุ่มลูกหาบและเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ลูกหาบ เจ้าหน้าที่และลูกหาบซึ่งเป็นชาวบ้านแถวๆนี้ เค้าจะนอนกันโดยใช้เปลง่ายๆ พร้อมกับกางผ้าใบกันน้ำค้างด้านบน  ใกล้ๆกันจะมีเมหือนโรงครัว เป็นที่ประกอบอาหารสำหรับคนตั้งแคมป์

เมื่อสมาชิก ต่างกางเต้นท์ของตนเองเรียบร้อย สตาฟของเราก็ไล่ขึ้นไปดูดอยหลวงตาก  ซึ่งเป็นจุดไฮไลท์ในทริปนี้ ส่วนสตาฟบางส่วนจะประกอบอาหารอยู่ด้านล่าง เมื่อสมาชิกลงมาก็พร้อมจะทานอาหารเย็นกัน

เดินขึ้นจากจุดตั้งแคมป์ประมาณ สองร้อยเมตร เราก็จะถึง ดอยหลวงตาก เนินเขาสูงชันที่ปราศจากต้นไม้ เนื่องจาก ลมค่อนข้างแรงมากกกก จะมีเพียงทุ่งหญ้า เท่านั้น ซึ่ง สวยยมากกกกกกก หากเดินไปริมๆก็มีเสียวๆอีกต่างหาก ที่นี่วิวสวยจริงๆ เสียดายวันที่ขึ้นมาฟ้าสลัวๆ รูปที่ได้จึงไม่ค่อยสวย

ด้านบนยอดนอกจากเดินขึ้นมาแ้ว ยังสามารถเดินต่อได้อีก ไปชมวิวสวยๆ พวกเราทั้งหมดชื่นชมบรรยากาศ จนถึงเย็น ทนหนาวไม่ไหว ก็ลงมากัน คืนนี้ สตาฟมีอาหารให้เราได้อิ่มท้องกันสามสี่อย่าง อาหารอร่อยมาก

หลังจากทานอาหารแล้ว นั่งคุยที่มาที่ไปกันได้นิดหน่อยก็แยกตัวกันไปนอน เพราะเหนือ่ยกันมาทั้งวัน ความจริงแล้ว สตาฟอยากให้พวกเราแนะนำตัวทำความรู้จัก แต่ความเป็นจริงอิ่มแล้ว หายไปกันทีละคนสองคน 555 คงจะหมดแรงกัน ผมหรอ สองทุ่มครึ่งไม่ไหวและ หลับยาวยันตีห้า

เช้าวันที่สองบนดอยหลวงตาก สตาฟปลุกเราแต่เช้า บอกให้เราขึ้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เราเชื่อคนง่ายก็ปายย ฝ่าดงป่า ที่คล้ายๆต้นตาลไป วันนี้ เมฆยังเยอะแต่ก็ถือว่าน้อยกว่าเมื่อวาน ได้เห็นแสงแดดบ้าง ลมไม่แรงเท่าเมื่อวาน และ บรรยากาศสวยกว่าเมื่อวานอีกกกกก

พูดถึงอากาศเมื่อคืน จะบอกว่ามานี่นึกว่ามาหน้าหนาว อากาศเย็นไปทางหนาวเลย สิบกว่าๆองศา จึงทำให้เมื่อคืนหลับสบาย ส่วนตอนเช้าที่ขึ้นมาที่ดอย ต้องใส่เสื้อหนาวมานะ หนาวจริงๆ บวกกับลมแรงๆ ฟินจริงๆ 55555

หลังจากอิ่มกับบรรยากาศยามเช้า เมื่อเราลงมาถึงสตาฟก็เตรียมอาหารเช้าให้เราเรียบร้อย ยังอร่อยเหมือนเดิม พร้อมกับอาหารกลางวันสำหรับขาลงคนละถุง

อ้อ ลืมเล่าถึงน้ำดื่ม ที่จุดนี้เป็นจุดตั้งแคมป์ได้ เพราะใกล้แหล่งน้ำซึ่งจำเป็นต่อการดำรงชีพ น้ำที่นี่ได้จากตาน้ำใต้ดินผุดขึ้นมา ลูกหาบจะเดินไปกรอกใส่ขวดให้เราขึ้นมาแล้วเรานำมากรอกใส่ขวดเล็กๆของเราอีกทีสำหรับดื่มด้านบนและ ระหว่างการเดินทาง  น้ำสำหรับดื่มระหว่างทางก็กรอกไปประมาณสองขวด น้อยกว่าขาขึ้นขาขึ้นต้องใช้สาม เพราะระยะเวลาจะเร็วกว่าขาขึ้น

น้ำจากธรรมชาติเนี่ย รสชาติหวาน ชื่นใจคล้ายน้ำฝน แถมสะอาดมากครับ

หลังจากอิ่มแล้ว เราก็เก็บเต้นท์และเดินทางลงกัน โดยขาลงใช้ระยะเวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น แต่ทำเอาขาสั่น แถมวันที่สองนี้อากาศร้อนกว่าเมื่อวานอีก ขาลงก็ไม่มีอะไรมาก มาทางไหนกลับทางนั้นแทบจะกลิ้งลงมา 5555

ช่วงท้ายของทัวร์ไม่มีอะไรจะเล่ามาก เดินลง ปวดเมื่อย ถึงด้านล่าง 11 สตาฟเตรียมโค้กพร้อมน้ำแข็งดื่มให้ชื่นใจ หน้าตาแต่ละคนหมดแรงกันเป็นแถบ  นั่งรถขนวัวกลับมา อบต. จัดแจงอาบน้ำอาบท่า ซึ่ง เกิน 24 hr แล้วที่ไม่ได้อาบ เรียบร้อยก็ได้เวลานั่งชิวรอเตรียมเดินทางกลับ ระหว่างทางแวะกินข้าวเย็น นครสวรรค์ แล้วก็เก็บความทรงจำดีๆ ที่มีค่าใส่กระเป๋าไว้เมื่อมีโอกาส จะเปิดขึ้นมาดู และ หากมีโอกาสจะมาเดินป่าอีกครั้ง ……

สุดท้ายนี้ ลองกล้าที่จะออกไปดูโลก เพราะโลกมันกว้างกว่าที่เราคิดเยอะ  แล้วเจอกันทริปหน้า ขอบคุณครับ

บันทึกการเดินทางในช่วงหลังยังน่าติดตามไม่แพ้ช่วงแรก เหตุการณ์ต่างๆที่ไม่ได้คาดคิดกำลังจะเกิดขึ้น กับวันเวลาที่เหลือในกรุงโซล สองวันครึ่งกะ สองคืน

ยุนจู สาวน้อยที่มาเป็นไกด์จำเป็น

ตามแพลนจริงๆแล้วของผมวันนี้ ผมจะไปเดินเล่นแถวๆหมู่บ้าน Bukchon Hanok ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ แต่หลังจากเมื่อคืนแพลนผมคือ ตามใจเพื่อนชาวเกาหลีที่จะพบกันวันนี้ เผื่อว่าเค้ามีสถานที่ดีๆ พาไป

ชูยุนจู คือชื่อเกาหลีของเพื่อนใหม่คนนี้ เรานัดเจอกันที่สถานี Anguk ทางออก 2 ซึ่งห่างจากพระราชวังเคียงบกแค่ สถานีเดียว ผมมาถึงที่หมายก่อน จึงยืนรอบริเวณป้ายรถเมลที่คนเยอะๆเผื่อเกิดว่า ยุนจู คนแปลกหน้าคนนี้เกิดเป็นมิฉฉาชีพขึ้นมา(เข้าโหมดระวังภัยที่จะเกิดรอบด้าน 555) ยืนรอไม่ถึงสิบนาที ไลน์ก็เด้งเข้ามาถามว่าผมอยู่ไหน เค้าอยู่ตรงทางออกแล้ว

ผมเดินหาเพื่อนเกาหลีไม่นาน ก็เจอกับเด็กผู้หญิงคนนึง เธอเหมือนออกมาจากนิตยสารแฟชั่น จึงเดินเข้าไปทักทาย ยุนจูใช่ไหม ยินดีที่ได้รู้จัก ผมวิวาส (อันนี้แปลไทยแล้ว 555)

เล่าถึงยุนจู ยุนจูถามผมว่าผมอายุเท่าไหร่แล้ว ผมบอกอายุผมไป เธอชมว่าจริงหรอเธอนึกว่ารุ่นเดียวกับเธอ คือ ประมาณ 25-26 ซะอีก ยุนจูเป็นเด็กที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย เธอต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำให้เธอไม่มีเวลาที่จะออกเดินทาง แต่เธอก็อยากจจะพบปะเพื่อนใหม่จึงได้มาสมัครเว็บ Couchsurfing และผมคือเพื่อนคนแรกของเธอ อ้ออีกอย่างเธอเรียกเอกภาษาอังกฤษ ทำให้เธอสื่อสารได้ดีมากๆๆๆๆๆ สำเนียงศัพท์ สุดยอด เป็นผมเองที่ดูคุยกะเธอไม่รู้เรื่อง จนบางครั้งจบลงด้วยหน้าเอ๋อๆ บวกกับยิ้มให้ เป็นอันว่ารู้กัน 5555

อาหารเกาหลีจริงๆจังๆมื้อแรกที่ Insa-dong

หลังจากทักทายกันได้ไม่นาน เนื่องจากแสงแดดที่แผดเผา จำเป็นต้องหาที่หลบแดดอยู่ ยุนจูดูเป็นคนที่ไม่กลัวแดด เธอพกพัดมาอันนึงแล้วก็เดินๆๆๆๆ ลัดเลาะไปเรื่อยๆ จนมาถึงย่านที่ชื่อว่า อินซาดง ที่ที่เราจะมาหาของอร่อยราคาไม่แพงกินกันที่นี่ เพื่อเติมพลังก่อนที่จะเดินทางต่อ

และก็มาถึงร้าน ร้านที่ยุนจูพาเข้ามาผมไม่รู้ชื่อร้านหรอก แต่รู้ว่า อยู่ข้างๆ กับShoppingmall ขายของที่เค้าทำสโลปขึ้นไปเรื่อยๆ ร้านตกแต่งสไตล์โบราณ เมนูอาหารหน้าร้าน แน่นอนเป็นอาหารเกาหลีแทบทั้งหมด

ไกด์จำเป็นของเรา เริ่มแนะนำเมนูอาหาร รวมทั้งเทคแคร์ผมดีมาก ให้ลองนู้นลองนี่ ไอ้นี่เรียกอะไร คืออะไร พร้อมเขียนลงกระดาษให้เรารู้อีกด้วย

พูดถึงอาหารเกาหลี ผมให้เลยตั้งแต่ไปมา สิงค์โปร ฮ่องกง ไต้หวัน ผมให้อาหารเกาหลีเป็นอาหารนอกบ้านที่อร่อยที่สุด คงเพราะสามประเทศที่ผ่านมาอาหารเป็นสไตล์จีน จืดๆ เลี่ยนๆมั้ง อาหารเกาหลีมีรสเผ็ดบ้าง หวานบ้าง เค็มแบบกลมกล่อมบ้างถือว่าผ่านเลยล่ะสำหรับผม

หลังจากอิ่มท้อง ยุนจูชวนเดินต่อ เธอพาเดินไป shoppingmall ข้างๆที่ทางเดินเป็นสโลป เธอก็ชี้นู้นนี้ ผมเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แล้วเธอก็ถามผมว่า ไม่ชอบช็อปปิ้งหรอ เลยตอบเธอไปว่าผมไม่ใช่สายช็อป ขอเดินดูเรื่อยๆ ดีกว่า แต่เธอไม่ต้องกังวล อยากพาไปไหนพาไปเลย ขอติดตามไปด้วยเท่านั้นเอง 555

เดินดูร้านค้ามาเรื่อยๆ จนมาถึงชั้นบนของอาคาร ทีนี่มีคล้ายๆที่โซลทาวเวอร์ คือให้คู่รักมาเขียนแผ่นป้ายแล้วก็คล้องไว้ ด้านบนจึงเต็มไปด้วยแผ่นป้ายสีชมพูห้อยเต็มไปหมด

เดินกันต่อตามถนนในอินซาดง ยุนจูชี้ให้ดูร้านสตาร์บัค ที่ชื่อเป็นภาษาเกาหลี ซึ่งเป็นแห่งแรกแห่งเดียว ที่ใช้ชื่อสตาร์บัคเกาหลี

ยังเดินกันต่อกับแดดร้อนๆ ผมมักเดินตามหลังเธอเสมอ ยุนจูเดินเร็วจริงๆ แถมอึดด้วย แดดไม่กลัว เรานี่ ทั้งร้อน ทั้งเมื่อย เดินเร็วไปไหน แต่ก็ได้ตามไปเรื่อยๆ ซึ่งน่าจะปกติของคนที่นี่ ซึ่งเน้นระบบขนส่งมวลชล ส่วนที่เหลือก็เดินเอา ประกอบด้วยอากาศที่นี้ไม่ได้ร้อนอ้าว แบบเมืองไทยจึงมีการฝึกฝนการเดินมาเป็นอย่างดี

จนแล้วจนรอดเธอเห็นผมท่าทางไม่ดีและ จึงบอกว่าเราแวะร้านนี้หาอะไรเย็นๆกินสักหน่อยก่อนแล้วค่อยไปต่อ ผมก็ไม่รู้นะว่าเราจะไปไหนกัน แต่ตอนนี้หิวน้ำ……..

พักยกเรียบร้อย กับน้ำกีวี่ปั่นเย็นๆ ชื่นใจ แล้วเธอพาเดินต่อ วันนี้มีแต่เดินจริงๆ ครับ กับแดดตรงหัวตอนบ่ายโมงกว่าเนี่ย เอ้า เดินหน้าเดิน

National folk museum of Korea พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านแห่งชาติเกาหลี

หลังจากไกด์จำเป็นพาเดิน ตะลุยโซลจนเมื่อยแล้วเมื่อยอีก ก็มาถึง พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ตัวอาคาร ด้านนอก สร้างตามแบบฉบับของเกาหลีซึ่งมีความสวยงามไม่แพ้พระราชวังเลย แต่ เอ๊ะ คุ้นๆ นะ เห้ยยย จริงด้วย นี่คืออาคารที่มองเห็นได้ตอนที่อยู่พระราชวังเคียงบก ที่แท้ เราเดินวนกลับมาที่เดิมนี่เอง ที่นี่เข้าชมฟรีครับ สามารถเดินเข้าได้เลย

ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันพฤหัส แต่ผู้เข้าชมค่อนข้างเยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนตัวเล็กๆ มาทัศนศึกษา ก็ดีครับครึ่กครื้นดี 5555

ด้านในประกอบด้วยห้องต่างๆมากมาย โดยจะจัดแสดงถึงความเป็นอยู่พื้นบ้าน ของคนเกาหลีในสมัยโบราณ อย่างภาพด้านบน ก็จะเป็นห้อง รวมถึงข้าวของที่เค้าใช้งานจริงๆ ยุนจูอธิบายต่างๆได้ดี แต่กลับเป็นตัวเราเองฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง

ด้านบนเป็นการจำลองพิธีแต่งงานของคนเกาหลีในสมัยโบราณ ส่วนภาพด้านล่างนี้เป็น เกี้ยวแห่ศพของกษัตริย์โบราณ

หลังจากอิ่มหนำกับพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเกาหลีแล้ว ยุนจูบอกว่า งั้นเราไปต่อกัน เค้าจะพาไปกินขนมหวานอร่อยๆ

เราเดินกลับออกมา อากาศยังคงร้อน และแดดก็ยังส่องแสงไม่หยุด แต่บ้านเรือนแถบนี้กลับมองไม่เบื่อเลย  ถ้าอากาศเย็นคงเดินชมบรรยากาศได้ดีกว่านี้

เดินกว่า 10 นาที ก็มาถึงร้านขนมหวาน ยุนจูให้ผมเลือก 1 ใน 2 ร้าน ผมเห็นว่าร้านด้านบน น่าจะนั่งชิวได้ดี จึงเลือกไป แต่ปรากฎว่า พอเดินเข้าไปยุนจูก็คุยกับคนขาย สักพักก็พาเดินออกมา สรุปร้านนั้นไม่มีไอซ์เฟรค เมนูที่ยุนจูอยากให้ลอง จึงเดินกลับมาอีกร้านนึงด้านล่าง

ตอนอยู่เค้าเตอร์ เจ้าเมนูไอซเฟรคอะไรเนี่ย เค้ามีให้เลือกสองรสคือถั่วแดงกะเบอร์รี่ ในใจเราเชียเบอรี่ๆๆๆๆๆๆๆ แต่ยุนจูเลือกถั่วแดง 5555 ซึ่งผมไม่ชอบกินนน น่าจะถามสักคำ 555

มาแล้ววว ไอซ์เฟรค น้ำแข็งเหมือนนมปั่น ราดด้วยถั่วแดง ด้านบนเป็นแป้งต๊อก สำหรับรสชาตินั้น ส่วนที่เป็นน้ำแข็งอร่อยครับ หวานนิดและเป็นรสนม แต่ส่วนถั่วแดงด้วยทุนเดิมไม่ชอบอยู่แล้ว บวกกับรสค่อนข้างหวาน จึงเหลือครับ ยุนจูเองก็ไม่ค่อยทาน สรุปเหลือ ถั่วแดง 5555 อ้อ ไอ้บนๆ ที่เหมือนมังคุดนั้นคือ แป้งต๊อก ซึ่งเป็นวัตถุดิบที่มักจะอยู่ในอาหารเกาหลีหลายๆเมนู เป็นแป้งเหนียวๆ ประมาณนั้น

หลังจากพักเหนื่อยกับของหวานเย็นๆแล้ว ยุนจูแจ้งข่าวร้ายว่า ยุนจูไม่สามารถไปกับผมต่อได้แล้ว พอดีมีธุระกับแม่ของเธอ ซึ่งเธอจะไปส่งผมที่สถานี subway ตอนนี้บ่ายสี่โมงแล้ว แต่แดดยังกะ บ่ายสอง ถึงไงผมก็คงต้องหาที่ไปก่อนกลับเข้าโฮสเทล

คลอง Cheonggyecheon คลองใจกลางเมืองที่มีน้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา เป็ด และ นก 5555

ก่อนจาก ยุนจูยัง ทิ้งท้ายบอกลากับผมด้วย  ….. การเดินกลางแดดระยะไกล ยังกะเดินลาดตระเวณ รด.  ดูจากรูปเอานะครับ ทั้งไกลทั้งร้อน พี่แกพาเดินๆๆๆ โอ้…. กลับมาไทยไม่ให้หน้าไม่ดำได้ไง เดินไปแล้วเธอก็อธิบาย รูปปั้นของวีรชนของเกาหลีใต้ทั้งสองท่าน ที่หน้าพระราชวังเคียงบกให้ฟัง สำหรับท่านด้านบน ผมพอจับใจความได้ว่า เป็นคนที่ประดิษฐ์อักษรเกาหลี อีกท่านเหมือนจะรบชนะญี่ปุ่นนะ เสียดายไม่มีรูป จับใจความได้เท่านี้จริงๆๆ

ถึงสถานี ยุนจูพาขึ้น subway ขณะกำลังรอรถ มีคนไทยมาต่อด้านหลัง กำลังเมามันก็การเม้าเรื่องผลการแข่งขัน วอลเล่ย์บอลไทย  ญี่ปุ่น จนยุนจูถามว่า นั้นภาษาไทยใช่ไหม  ผมเลยอธิบายไปว่า เมื่อวานมีการแข่งวอลเล่บอล เค้าคุยกันเรื่องนั้นอยู่

ยุนจูเดินมาส่งผมถึงคลองซึ่งก่อนหน้านี้เธอเตือนผมว่า อากาศมันร้อนนะ คุณยังจะมาหรือ มันไม่ค่อยมีอะไร ผมยืนยันว่าจะมาเดินเล่นอย่างน้อยก็ฆ่าเวลาน่ะนะ 55555

ถึงเวลาล่ำลายุนจู ขอบคุณมากๆที่ พาเดินเล่นที่โซล เธอขอโทษผมที่ไม่ได้พาเที่ยวจนหมดวัน เราบอกแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว เธอยังบอกอีกว่าถ้าพรุ่งนี้คุณมีเวลาฉันจะพาเที่ยวอีก แต่ผมติดทัวร์ที่เป็นเหมือนไฮไลท์ของการมาเที่ยวโซลในครั้งนี้ จึงปฏิเสธเธอไป

หลังจากนั้น ผมก็เดินเล่นให้แดดมันเผาหน้าเรื่อยๆตามทางเลียบริมคลอง มีชาวเกาหลี มาเดินเล่นบ้างออกกำลังกายบ้าง แต่ไม่เยอะ คงเพราะแดดยังเปรี๊ยงอยู่ นี่ขนาดจะห้าโมงแล้วนะ พูดถึงคลองกลางเมืองชองแกซองไรเนี่ย เค้าบอกว่า เดิมเป็นคลองน้ำเน่ามาก่อน เหมือนๆคลองแสนแสบ แต่เค้าปรับปรุงจนใสปิ้งงงงแบบที่เห็นเนี่ยแหละ

ผมชักอยากให้คลองบ้านเราใสสะอาดแบบนี้จังร้อนๆแบบนี้แทบอยากจะโดดน้ำเล่น 555 แต่เกรงใจชาวเกาหลีเค้า อิอิ

เดินอยู่เกือบ ชม. ก็เหนื่อยและ เหงื่อเต็มตัว พระอาทิตย์เริ่มตกและ ได้เวลากลับที่พักแล้ว ผมเดินกลับขึ้นมาจากทางเดินเลียบริมคลองเพื่อไปยังสถานีรถไฟ ก็พบกับถนนคนเดินเล็กๆๆเมหือนจะขายของมือสอง เครื่องมือช่าง หนมนิดๆหน่อยๆ จับใจคความไม่ได้ว่าขายอะไรเป็นหลัก 55555

หมดไปอีกวัน ถึงโฮสเทลยังไม่มีใครกลับมา รีบเตรียมแพคของเพื่อเช็คเอ้าท์แต่เช้าในวันพรุ่งนี้  เพราะคืนสุดท้ายผมจะไปนอนโฮสเทลอีกที่ ที่มีบรรยากาศริมแม่น้ำฮันบนชั้นดาดฟ้าที่สวยงาม สำหรับวันนี้อาหารเย็นเป็นมาม่า 5555 ติดมาด้วย กินไปกลิ่นโชยไปมีเพื่อนต่างชาติ มองด้วยความสงสัยแต่ไม่กล้าของเราชิม อิอิ

คืนนี้อากาศไม่เย็นมาก ที่ห้องยังคงไม่ได้เปิดแอร์ ออกร้อนนิดๆ จึงทำให้นอนหลับไม่สบายเท่าที่ควรนัก จริงๆน่าจะเปิดแอร์ได้นะ แต่ไม่กล้าง่ะ 5555

สิ่งที่ไม่คาดคิดคือการตกทัวร์

เช้าวันที่สาม ผมต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัว ออกเที่ยว การเที่ยววันนี้ทั้งวันผมจะไปทัวร์ครับ ผมซื้อทัวร์ไว้ แปลกใจใช่ไหม ปกติผมมักจะเลือกไปเอง แต่ครั้งนี้จุดหมายปลายทางที่ผมจะไปมันไม่สามารถไปเองได้ แล้วจุดหมายนี้คือ จุดประสงค์ในการมาโซลในครั้งนี้ นั้นคือ DMZ+JSA ทัวร์

เข้าสาระนิดนึง DMZ คือ เขตปลอดทหารบริเวณรอยต่อระหว่างเกาหลีเหนือ กับเกาหลีใต้ ซึ่งเป็นจุดที่เคยตรึงเครียดสุดๆ ในโลกจุดนึง ส่วน JSA หรือ Joint Security Area ตรงหมู่บ้าน ปันมันจุม กึ่งกลางระหว่่างเกาหลีเหนือและใต้ เป็นที่ที่ลงนามสัญญาหยุดยิง ซึ่งผมอยากไปสัมผัสมากๆ

โดยการทัวร์ JSA นี้จะอนุญาตเฉพาะบางสัญชาติเท่านั้น และจะต้องส่งชื่อให้กับ UN ก่อน 48 hr ด้วยแถมยังมีกฎค่อนข้างเข้มงวดเช่น ห้ามใส่ขาสั้น รองเท้าแตะ ห้ามชุดลายทหาร ห้ามเปิดเผยรอยสัก ห้ามใส่ยึนส์ขาด ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 10 ปี และอื่นๆ อีกสารพัด

ทำไมการไปเที่ยวต้องเครียดขนาดนี้มันชักตื่นเต้นๆๆๆๆ ย้อนเวลากลับไปอาทิตย์ก่อน ผมทำการจองทัวร์ ส่งรายละเอียดพลาสปอตให้ทาง un ผ่านทัวร์เรียบร้อย รอทัวร์มารับที่โฮสเทลเลย

กลับมาเวลาปัจจุบัน ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เดินทางไปเหยียบเศษเสี้ยวของเกาหลีเหนือ ผมเช็คเอ้าไม่รอทานอาหารเช้า เพื่อมารอรถตามจุดนัดผมหน้าโฮสเทลตอน 7 โมงเช้า

ติ๊กต๊อกๆๆๆๆๆ เห้ย 7 ครึ่งแล้วทำไมยังไม่มา เค้าย้ำว่าห้ามสายยยยยยย ทัวร์นี้รอไม่ได้ต้องไปที่นั้นตรงเวลา ผมคิดในใจเอาไงดี หรือว่าเค้าไปผิดที่ ไม่สิ ต้องถูกๆๆๆ จิตใจเริ่มร้อนรน ผมไม่มีโทรศัพท์ที่จะโทรตามเค้าได้ มีแต่เมลกะเน็ต ใช้เนตมันจะทันการณ์ไหม แย่ล่ะ เอาไงดีๆๆๆๆๆ

พลันคิดไปว่าต้องขอความช่วยเหลือแล้วว จึงรีบไลน์หา ฟิโอน่าเจ้าของโฮสเทล และส่งรายละเอียดให้เค้าดู เค้ารีบโทรตามให้ปรากฎว่า………………

สตาฟไปรับผิดที่ ไปรับอีกโฮสเทลที่ชื่อเหมือนกัน T T เสียใจมากครับนาทีนั้น ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี ฟิโอน่าก็ปลอบใจเรา ตบหลังเราไม่เป็นไรๆๆๆ แล้วเค้าก็พยายามคุยกะทัวร์ให้ ว่าจะทำยังไง มารับก็ไม่ทันแล้ว ผมพูดภาษอังกฤษไม่ได้ด้วย ต้องขอบคุณฟิโอน่าจริงๆ นาทีนั้นเธอช่วยไว้เยอะ เธอคอมเพลนไปยังบริษัททัวร์ เค้าช่วยให้ได้แค่ว่า เหลือทัวร์ตอน 10:30 แต่เป็นทัวร์ DMZ อย่างเดียว ก็เลยตกลงไป

เอาวะ!!!  ไม่เป็นไร ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ จำไว้เป็นบทเรียน ระหว่างรอทัวร์ DMZ รอบต่อไป ฟิโอน่าชวนผมกลับเข้าไปทานอาหารเช้าก่อน ระหว่างนั่งรอเวลา จึงได้พบกับเพื่อนๆ จำนวนมาก ที่เริ่มตื่นนอน ออกมาทานอาหารเช้า

เดวิช ชายร่างสูงใหญ่ ที่เคยทักเราในวันแรก เขาอายุเพียงยี่สิบกว่าๆเท่านั้น มาจากฝรั่งเศษ ออกเที่ยวมาหลายเดือนแล้วววว เพื่อนฝูงเยอะมาก เขาทักทายคนทุกคน และพยายามผูกมิตรทุกคน เราพอสื่อสารได้บ้าง เห็นว่ามีแพลนจะเดินทางมาไทยด้วย จึงแลกเฟสบุ๊คไป

อีกคนโจนาทาน หนุ่มลาติน ชาวคอสตาริก้า เป็น developer ทำงาน IT เหมือนกันเลยยย คนนี้ยังไม่เคยเที่ยวไทย ก็ชวนมาเหมือนกัน

นาฬิกาบอกเวลา 10:25 ผมกลับไปรอที่เดิม แต่ที่รอบนี้แปลกกว่าเดิมคือ มิตรภาพของเพื่อนๆในโฮสเทล สตาฟชาวเกาหลี ช่วยหิ้วกระเป๋าออกมาให้และ ให้ของที่ระลึกเป็นที่ขั้นหนังสือมา ขอบคุณครับ ประทับใจจริงๆ ผมลาฟิโอน่าและไม่ลืมที่จะขอบคุณเธออีกครั้ง ขอบคุณจริงๆ ครับ แล้วก็หิ้วกระเป๋ามารอสตาฟจากทัวร์ที่จะมารับ ………….

จบตอนนน—— ตอนต่อไป DMZ จะเป็นแบบไหน วันสุดท้ายของโซลจะเป็นยังไง อะไรยังรอผมอยู่ ไว้ part สุดท้าย ขอบคุณที่อ่านครับ อิอิ ————–

อีกครั้งกับบันทึกการเดินทางของผม ซึ่งครั้งนี้ เป็นการเดินทางครั้งแรกที่เปิดโลกกว้างด้วยตัวคนเดียว ในดินแดนกิมจิ ด้วยความที่ไม่กี่วันก่อน jeju air ได้ออกโปรโมชั่นบินไปกลับ กรุงเทพ – โซลในราคา 96xx เท่านั้น แถมเวลาค่อนข้างสวยอีกด้วย จึงกดจองไปโดยไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้ไปตะลุยโซลในเร็ววันแบบนี้

ตั๋วเครื่องบิน

ตามที่กล่าวไปตอนแรก ผมได้ตั๋วโปรของสายการบินเจจูแอร์มาในราคา 9xxx เท่านั้น โดยเจจูแอร์เป็นสายการบินแบบ LOW COST สัญชาติเกาหลีใต้ มีซุงจุงกิ ดาราชื่อดังเป็นฟรีเซ็นเตอร์ โดย น้ำหนักกระเป๋าเช็คอินอยู่ที่ 15 kg น้ำหนักกระเป๋าขึ้นเครื่องอยู่ที่ 10 kg(ปัจจุบันตั๋วโปรทางสายการบินไม่ได้แถมกระเป๋าเช็คอินแล้วว ต้องซื้อเพิ่มนะ) ส่วนเวลาบินก็สวยๆ นะ ดึกถึงเช้าเที่ยวต่อ วันสุดท้ายกลับดึก เที่ยวเต็มๆ สี่วัน

จองที่พัก

ในตอนแรก ผมกะใช้บริการเว็บ Couchsurfing.com การหาที่พัก จนแล้วจนรอดก็หาโฮสไม่ได้ อาจจะเพราะ ผมยังไม่มี reference จึงต้องหันไปพึ่ง agoda เจ้าประจำ แน่นอน ราคากับ rating เป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ ผมต้องการที่พักสำหรับสามคืน จึงทำการจองไปสองที่ สองคืนแรกนอนที่ G Guesthome Itawon อีกคืนไปนอนที่ Han River Residence  ซึ่งจะกล่าวต่อไปในเนื้อเรื่องนะ

เตรียมพร้อมก่อนออกเดินทาง

แน่นอน ผมเเหลือเวลาไม่ถึงเดือนที่จะต้องออกเดินทางแล้ว ครั้งนี้ไปคนเดียวอีกด้วย ทุกอย่างดูฉุละหุกไปหมด ผมต้องรีบทำการบ้าน เปิดหารีวิวต่างๆ เพื่อที่จะเอาตัวรอดที่นั้นลำพังได้ ของต่างๆต้องถูกเตรียมให้พร้อม ไม่ว่าจะเป็นปลั๊กไฟ ถ้าหัวแบนๆ ต้องหา adapter หัวกลมๆมาใช้ power bank ก็สำคัญอย่าลืม อ้อเรื่องอากาศ ที่ผมไปเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิอากาศค่อนข่างเย็นสบายในเวลากลางคืน และแดดจะแรงจัดในเวลากลางวัน ซึ่งไม่ต้องเตรียมเสื้อหนาวไปให้มากมาย

เมื่อถึงวันเดินทาง

เที่ยวบินของที่จองไปนั้นออกตอนตีหนึ่งครับ ฉะนั้นหลังจากใช้ชีวิตมนุษย์เงินเดือนทำงานตามหน้าที่จนเลิกงานก็ได้เวลาปลดปล่อยชีวิตเป็นอิสระ รีบกลับบ้าน อาบน้ำอาบท่าเช็คของอีกรอบ เมื่อถึงเวลาแทกซี่มาจอดหน้าบ้านตรงตามเวลา ผมมาถึงสนามบิน เกือบๆ สี่ทุ่ม ก่อนเค้าเตอร์เปิด แต่ตอนนี้สิ คนต่อคิวบานเลยแฮะ ขาไปผมมีเพื่อนสมาชิกร่วมเดินทางไปไฟลท์เดียวกัน พอสมาชิกครบ ก็ไปที่เค้าเตอร์เช็คอินทำการเช็คอิน วาบเจอกันอีกที ก็หน้าเกตเลย ส่วนเกตที่ได้เดินขาลากสุดปลายฝันจริงๆ

ภาพตัดมาที่บนเครื่องบิน jeju air ใช้เครื่องบิน Boeing 737-800 รุ่นยอดนิยม เนื่องจากเป็นเครื่องขนาดไม่ใหญ่ระยะทางจากกรุงเทพถึงโซล น่าจะไกลสุดแล้วที่รุ่นนี้จะไปได้ นั่งแล้วไม่อึดอัดสบายๆ มีบริการเฉพาะฟรีน้ำดื่ม ลูกเรืองน่ารักสไตล์กิมจิ บินเครื่องขึ้นไม่นาน กัปตันก็ดับไฟพักผ่อนกันไป

ใช้เวลา ห้า ชม.กว่าจะถึงโซล ที่โซลเวลาเร็วกว่ากรุงเทพ สองชั่วโมง และเราได้เห็นแสงแรกของวันบนเครื่อง ธรรมชาติได้ไล่โทนสีของฟ้าอย่างสวยงาม จนไม่นานนัก เราก็มาถึง Inchon International Airport สนามบินนานาชาติที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลีใต้

เท้าแตะพื้นแบกเป้ขึ้นบ่า

เมื่อถึงสนามบิน ผมผ่าน ตม. ได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร รับกระเป๋าเรียบร้อย ต่อไปก็ไปรับ wifi และ ซื้อบัตร T money สำหรับ wifi ผมเลือกใช้บริการของ kt mobile เพราะเค้ามีโปรโมชั่น จองผ่านเว็บ จะฟรีค่าเช่า เสียเฉพาะค่าเน็ตเท่านั้น วันละ 5000 won เท่านั้น vat อีก 10% รวมแล้วสี่วันมีค่าใช้จ่ายเพียง 22000 w(6xx baht) เท่านั้น เน็ตแรงหายห่วง อ่อสถานที่รับคือ บูตใกล้ๆประตูแปด เผื่อใครสนใจเพราะเทียบแล้วราคาถูกกว่าซื้อซิมหรือเช่า egg อีกครับ

ข้างๆกัน มีร้าน CU ซึ่งถือว่าเป็นร้านสะดวกซื้ออีกเจ้าที่เกาหลี(ไทยมีแค่แฟมกะเซที่ดังๆแต่เกาหลีมีหลายเจ้านะครับ) สิ่งแรกเลยที่ต้องซื้อคือบัตร T money บัตรเติมเงิน transport card ใช้ในการซื้อของเดินทาง ขึ้นรถไฟฟ้าทรถเมลเหมือนบัตร octopusของฮ่องกง หรือบัตร easycard ของไต้หวัน จัดแจงเติมเงินไป 30000 won ค่าบัตรอีก 4000 won  ลายน่ารักมั้ย อิอิ

ตะลุยเดี่ยวเข้าเมืองโซลลลลลลลล

ถึงเวลาล่ำลาสมาชิกในทีมให้เดินทางปลอดภัย ผมเลือกโดยสารรถไฟฟ้า เข้าเมือง โดยรถไฟเข้าเมืองจะมีสองประเภทนั้นคือ all stop train กะ express train เลือกเอาตามสะดวกครับ เช้าๆ แบบนี้รถไฟฟ้ากลับคนไม่เยอะมาก แต่ก็ยืนยาวๆ จนถึงที่พักน่ะแหละ 5555 อ้อ พูดถึงระยะทาง ประมาณ สี่สิบโลมั้ง เข้ามาถึงโซลเนี่ยไกลไม่ใช่เล่น ภูมิประเทศรอบๆ สนามบิน จึงไม่ค่อยมีตึก มีแม่น้ำบ้างทะเลบ้างตามประสาชนบท มีสีเขียวขจีให้เชยชม ยืนดูวิวข้างทางมาเรื่อยๆ ไม่มีโอกาสให้ควักกล้องมาถ่ายเพราะของเต็มไม้เต็มมือ

หนึ่ง ชม. นิดๆเห็นจะได้ กว่าจะมาถึงสถานี Itawon  อันเป็นสถานีที่ใกล้ที่พักที่สุด ออกมาจากรถไฟฟ้าก็เจอกับเมือง อากาศสบายๆ มองรอบด้านตึกไม่สูงมาก เอาไงเปิดแผนที่ดู หาทางมุ่งน่าสู้ G Guesthome ต่อ บริเวณ itawon นี้คล้ายกับข้าวสารบ้านเรา เป็นแหล่งรวมนักท่องเที่ยว ตามแผนที่นึกว่าเดินไม่ไกลแต่จริงๆไกล พอควรเลย ผ่านร้านค้าต่างๆรวมถึงร้านอาหารไทยที่พบได้มากในบริเวณนี้

G Guesthome ที่พักเล็กๆแต่อบอุ่นชะมัด

เดินเอาเหนื่อย ที่นี่เหมือนมีเขา  มีเนินตลอดทาง เดี๋ยวชันบ้าง ไม่ชันบ้าง ทำเอาคนพื้นที่ราบลุ่มอย่างเราได้หอบ เดินเข้าซอยเล็กๆเงียบๆจนมาถึงที่พัก G Guesthome  พอกดอ๊อด ก็ได้เจอกับ staff หนุ่มชาวโคเรียน สองคนออกมาต้อนรับ แนะนำที่นอน ล๊อกเกอ การเข้าออก ที่พัก และเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้เจอกับเดวิด (แต่ตอนนั้นยังไม่รู้จักกัน งงไหม)

สำหรับบรรยากาศที่พักทั่วไปก็เหมือนอยู่บ้านพักเยาวชนครับ สะอาดสะอ้าน ห้องน้ำก็สะอาด มีอาหารเช้าง่ายๆให้ทำทานได้เอง การพักแบบ hostel มีข้อที่ควรรู้หลายๆ อย่างเช่น เราจะต้องล้างจานและแก้วที่เราใช้เอง การทักทายทุกคนที่เหมือนเป็นธรรมเนียมเหมือนอยู่บ้านเดียวกัน

แต่ผมเสียอย่างสื่อสารภาษาไม่ค่อยได้  ได้แต่ทักทายนิดหน่อยก็เนียนขอตัวออกมา ไม่รู้ว่าจะทำให้เสียชื่อคนไทยไม่มีมนุษยสัมพันธ์หรือป่าว ที่แน่ๆ ป๋มสื่อสารไม่ค่อยได้ง่ะ

หลังจากเก็บข้าวเก็บของเปลี่ยนเสื้อสักหน่อย ก็พร้อมตะลุยโซลในวันแรกครับ วะหะหะหะ

นั่งหลับที่ Namsangol Hanok Village 

หลังจากเก็บข้าวของที่พักเรียบร้อย เดินจากที่พักมาขึ้น รถไฟใต้ดิน โดยที่นี่จะเรียกว่า Subway และ Subway นี้ถือ เป็นยานพาหนะหลัก หรือจะเรียกได้ว่า เป็น USS Enterprise ที่ผมใช้เดินทางตะลุยอวกาศโซลแห่งนี้ก็เป็นได้

อ้อ ไหนๆก็มาถึง Subway และ ที่นี้ Subway ซับซ้อนซ้อนเงื่อนเป็นคดีฆาตกรรมปริศนา ก็ว่าได้ ทางที่ดี เราควรโหลด app ไว้ประจำ smart phone  เป็น APP ที่ช่วยในการเดินทางใน seoul ได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะ คำนวนราคา เวลา สับเปลี่ยนสถานี ข้อมูลทางออกจบใน app เดียว app นี้มีให้โหลดทั้ง android และ ios

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.imagedrome.jihachul
https://itunes.apple.com/us/app/subway-korea/id325924444?mt=8

กลับมาเดินทางกันต่อ Namsangol Hanok Village เนี่ยเป็นหมู่บ้านที่จัดแสดงความเป็นอยู่โบราณของชาวเกาหลี สามารถเดินทางด้วย subway มาที่สถานี Chungmuro  ทางออก 3 แล้วเดินเลี้ยวซ้ายเข้าซอยมานิดนึง ที่นี่เข้าชมฟรี แต่หากต้องการร่วมกิจกรรมจะเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มครับ สำหรับผมแล้วที่นี่ไม่มีอะไรมาก บ้านรูปทรงคล้ายไปทางจีน ญี่ปุ่น แดดแรงๆ ประกอบกับเมื่อคืนไม่ได้นอน ทำเอาเพลียเหมือนกัน

ขนาดของตัวหมู่บ้านไม่ใหญ่มาก ใช้เวลาเดินไม่นานก็ทั่วครับ ได้เวลามาหาที่ร่มใต้ต้นไม้หลบแดด และตามที่บอกตอนแรก อากาศที่นี่ หากกลางคืนจะเย็น ไม่ต้องเปิดแอร์เปิดผมลมก็หลับสบายๆ แต่กลางวันนี่สิแดดแรงจริงๆ ร้อนเหมือนกัน แต่ไม่ร้อนอ้าวแบบบ้านเราครับ

ผมหาร่มไม้หลบแดด พอมีลมโชยๆ เย็นๆ บรรยากาศแบบ หลับแน่ๆ ก็เลยเผลอนั่งหลับไป(ทำไปได้)

รู้สึกตัวอีกทีไลน์เด้งครับ ผมมีนัดกับสมาชิกที่มาเที่ยวบินเดียวกัน ปกติแล้ว ผมไปที่ไหนจะต้องไป landmark ของที่นั้นๆ สำหรับ โซลคงไม่พ้น N Seoul Tower เพราะเพื่อนที่มาในไพลท์เมื่อคืนไปพอดีเลยตกลงว่าจะไปพร้อมกัน

N Seoul Tower หอคอยแห่งความรัก

การเดินทางไป N Seoul Tower สามารถไปได้หลายวิธีเช่น นั่งรถเมล์ เคเบิ้ลคาร์หรือใครฟิตหน่อยสามารถเดินขึ้นได้ เราเลือกที่จะขึ้นโดยนั่งเคเบิ้ลคาร์ การเดินทางมายังเคเบิ้ลคาร์ สามารถเดินมาจากสถานี Myeongdong Exit 4 เดินเข้าซอยมาอีกนิด ขึ้นเนินเขาอีกหน่อย ก็จะเจอกับท่ารถเคเบิ้ลคาร์

แต่แล้วเหมือนชะตาจะเป็นใจ เคเบิ้ลคาร์ปิดปรับปรุง เราจึงต้องหาทางอื่นเพื่อเดินทางไปยัง N Seoul Tower ต้องขอบคุณการจัดการที่ดีของ เคเบิ้ลคาร์ ได้จัดเจ้าหน้าที่พร้อมป้ายอำนวยความสะดวก เราสามารถนั่งรถเมลสาย 2 ขึ้นไปยัง N Seoul Tower ได้ โดนเดินเลยไปอีกนิดและข้ามฝั่งรอที่ป้ายรถเมล

สำหรับรถเมล์ที่โซลถือว่าเป็นครั้งแรกทีผมได้ใช้บริการ รถเมลที่โซลคล้ายกับรถเมลเมืองใหญ่ๆหลายๆแห่ง คือสามารถใช้บัตรแตะชำระค่าบริการได้ แต่ผมไม่แน่ใจว่าแตะเฉพาะขึ้นหรือทั้งขึ้นทั้งลง ผมแตะมันหมดแหละ 555

รถเมลลัดเลาะมาตามทางที่คดเคี้ยว สูงขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มมองเห็นตัวเมืองในมุมสูง ระหว่างทาง เราจะเห็นบางคนเดินขึ้นเพื่ออกกำลังกายก็มี

และแล้วก็มาถึง N Seoul Tower จนได้ แต่จริงๆ ก็ไม่ถือว่าถึงเพราะยังไงต้องเดินต่ออีกนิด อ่อคุณจะสังเกตุได้เมื่อคุณมาถึงป้ายรถเมลที่จะตรงลง ตรงนี้คนจะลงเยอะมาก และรถจะติดพอสมควรเลยล่ะ

ถึงแล้ววว เห็นหอคอยอยู่ไกลๆ นั้นแหละ ที่เราต้องเดินไป เดินตามฝูงชนอันล้นหลามไปเรื่อยๆ ทางก็จะชันบ้าง แต่ก็ไม่ไกลนัก เราจะมาถึงลานกิจกรรม ข้างๆ หอคอย ตรงนี้ มักจะมีกิจกรรมมาจัดแสดงนักท่องเที่ยวเป็นประจำ วันนี้ที่ผมไปมีการจัดแสดงการใช้อาวุธโบราญ และการรำอะไรสักอย่าง

ถ้าพูดถึง N Seoul Tower แล้วคงไม่มีใครไม่รู้จัก การคล้องกุญแจคู่รัก ซึ่งเยอะจริงๆครับ แต่ทางเจ้าหน้าที่จะมีการนำออกเรื่อยๆ อีกอย่างเดิมคู่รักที่มาคล้องกุญแจ จะโยนกุญแจลงด้านล่าง แต่ปัจจุบัน เค้ารณรงค์ไม่ให้โยนเพราะ สัตว์ที่อยู่ด้านล่างกินเข้าไปจะเป็นอันตราย

สำหรับประวัติ N Seoul Tower ผมจะไม่ขอเล่า เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน 555 เอาเป็นว่ามันคือ หอคอยส่งสัญญาณทีวีมาก่อน ก่อนที่จะเปิดให้ท่องเที่ยวละกันและยังสามารถขึ้นไปชมวิวด้านบนได้แต่ต้องเสียค่าใช้จ่ายนะ ผมเห็นว่าไม่มีอะไรจึงไม่ได้ขึ้นไป จึงได้แต่เดินรอบๆ ชมนกชมไม้ไปอ้อ ที่นี่มีเมเบิ้ลด้วยนะกำลังสวยเลย เสียดายมีน้อยไปหน่อย

หลังจากถ่ายรูปกะสิ่งคู่บ้านคู่เมืองเรียบร้อย ก็ต้องเดินทางกลับไปขึ้นรถเมลเพื่อไปลงไปด้านล่าง โดยจุดหมายสุดท้ายของวันนี้คือ เมียงดง แหล่งช๊อปปิ้งของวัยรุ่น ที่มีแต่ร้านเครื่องสำอางค์มากมายย เต็มไปหมด

เมียงดง Myeongdong ถนนเครื่องสำอางค์

การเดินทางโดยที่ไม่ได้ทำการบ้านมาก่อน ทำให้เราต้องมายืนที่ป้ายรถเมล และไล่หาสายรถเมลทีละสายว่า จอดที่ไหนมาได้ จนเรามาหยุดอยู่ที่สาย 5 ถึงแน่นอนเมียงดง โดยเราต้องอาศัยการนับป้ายเอา หรืออีกวิธีการคือ google map ช่วยท่านได้ เพราะบางครั้งบางป้ายไม่มีคนลง จบกันนับไม่ถูก 555 ก็ได้ google map เนี่ยแหละช่วยชีวิตไว้

ลงรถเมลปุ๊ยบข้ามถนนปั๊บก็เข้าสูเมียงงงดงงงง ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาคือ นี่มันซีเหมินไทเปชัดๆ 555 เดินไปสักหน่อย ถึงได้รู้ว่า สิ่งที่ต่างคือ ร้านค้า ส่วนใหญ่มีแต่เครื่องสำอางค์ เครื่องสำอางค์และเครื่องสำอางค์ อ๊ากกกก สมาชิกในกรุ๊ปแยกย้ายตามหาของฝากซื้อให้กับที่ทำงาน จนพวกเราเริ่มรู้สึกว่าหิวมากและ เพราะตั้งแต่มาถึงเมื่อเช้าได้หนมปังเซเว่นจากไทย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยยยย แต่ที่อ่านรีวิวมา ร้านรวงมันเยอะแยะเลยนิ แล้วนี่หายไปไหนหมด ไม่มีร้านของกินสักร้าน

เราเดินจนแถบสุดถนนถึงเจอกลุ่มร้าน ก็เลือกเลยอาหารญี่ปุ่นทงคัตซึ 555 ไหงมื้อนี้เป็นทงคัตซึเนี่ย แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วหิวเหลือเกินนนน จัดแจงสั่งมาเลย

จานที่ได้นั้นใหญ่มาก ทานได้สองคนเลยแหละ ดีไม่ได้สักมาครบไม่งั้นตาย ท้องแตก แต่ถ้ามองไปโต๊ะข้างๆ วัยรุ่นกลุ่มนึงจัดคนละจาน กินเข้าไปได้ไงหมดวะเนี่ย

พูดถึงร้านอาหารที่เกาหลี มักจะมีกิมจิให้เรากินประกอบทุกมื้อไม่ว่าคุณจะสั่งอะไร สามารถตักกิมจิได้ฟรี กินเท่าไหร่ก็ได้ สุดยอดเลย ส่วนน้ำเปล่า แทบทุกร้านจะเตรียมไว้ให้ลูกค้า เทใส่แก้วดื่มได้เลยครับ

หลังจากอิ่มท้องแล้ว เดินออกมานอกร้าน ฟ้าเริ่มครึ่มๆ ไปบ้าง แต่เอ๊ะ มองนาฬิกา นี่มันทุ่มนึงแล้ว ที่บ้านเราเห็นแบบนี้น่าจะแค่ห้าโมงเย็น และอีกสิ่งนึงที่แปลกออกไปคือ ร้านรถเข็น เริ่มมีการตั้งร้านกันตามทางเดินมากขึ้น ทำให้พื้นที่ที่เหลือไม่มากในท้องได้เติมเต็มเข้าไปอีก

ของกินตอนกลางคืนเยอะมาก ส่วนใหญ่จะเป็น เสียบไม้ หรือของกินเล่นๆ  หลายอย่างแพงกว่าตลาดอื่นๆ(มาทราบภายหลัง)  เราเดินกินนู้นนี่มาเรื่อยๆ จนท้องรับไม่ไหว ฟ้าเริ่มมืดลง ก็แน่ล่ะ นี่มันจะสองทุ่มและ 555 ก็ได้เวลาแยกย้ายจากสมาชิกจำเป็น ออกเดินทางเดี่ยวๆอีกครั้งเพื่อกลับไปพักผ่อน

บุคคลน่าสงสัย???

สำหรับวันแรกนี่เพลียมาก กลับมาถึงพี่พัก เพื่อนร่วมห้องยังไม่เข้ามากัน จัดแจงอาบน้ำอาบท่า ล้มตัวลงบนที่นอน ระหว่างกำลังดูรูปถ่ายอยู่นั้น จุดเปลี่ยนสำหรับวันพรุ่งนี้ก็เริ่มขึ้น เพื่อนในเว็บ couchsurfing.com ซึ่งได้คุยกันบ้างก่อนจะมาที่เกาหลี

ย้อนกลับไป 1 เดือน ก่อนมายังเกาหลี ผมได้สร้าง Event ไว้ว่าผมจะมาที่โซล อยากได้คำแนะนำในการท่องเที่ยว  เวลาผ่านไปสามอาทิตย์ ไม่มีใครติดต่อมาเลย T T จนสามวันจะเดินทาง มี สมาชิกสาวคนนึง รูปโปรไฟล์พริ้งค์มากทักเข้ามา แถมพึ่งจะสมัครเว็บมา บอกผมว่าเค้ายินดีจะให้คำแนะนำหลายๆอย่าง ผมจึงขอ line ไป หลังจากนั้นก็ติดต่อผ่าน line

ช่วงแรกนั้นผมยอมรับเลย ไม่ไว้ใจอย่างมาก สมาชิกใหม่แถมรูปโปรไฟล์ขนาดนั้น แล้วผมก็แอด line ไป รูปโปรไฟล์ line ผู้ชายแน่นอน ชื่อก็ไม่ใช่ เอ๊ะลองถามดูว่าคุณใช่ ….. ไหม เค้าบอกว่าใช่ อ๊ะ โอเคเราจะไม่ถามอย่างอื่น จะชายหรือหญิงตัวจริงตัวปลอม ถ้าเราไม่ให้ข้อมูลที่อยู่หรือแพลนละเอียดซะอย่างคงตามไม่เจอ

ผมจึงแค่ส่งแพลนคร่าวๆให้ดู ว่า โอเคไหมในแต่ละวัน ก็ได้รับคำแนะนำกลับมา ก็ไม่ได้คิดอะไร

วาร์ปกลับมาเวลาปัจจุบัน ตอนนี้ผมตอนอยู่ใน hostel กำลังเช็ครูป ในกล้อง และจุดเปลี่ยนของวันพรุ่งนี้ก็เกิดขึ้น เพื่อนชาวเกาหลีคนนี้ทักมา ว่าอยู่ไหนแล้ว ถึงเกาหลีแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้ว่าง เรามาเจอกันไหม ในใจผมน่ะหรอ กล้าๆกลัวๆ โดนมิฉาชีพป่าววะ บ้านเรามีเพียบ แถมชอบถามว่าเรามาคนเดียวหรอ ยิ่งไม่น่าไว้ใจใหญ่ เอาไงดี …

ผมก็โดนตื้อพักใหญ่ จนผมเลยถามไปตรงๆว่า คุณเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า เป็นโจร เป็นคนหลอกลวงเท่าที่ภาษาอังกฤษของผมกับ google จะพอช่วยได้ ใส่ไปเต็มที่

และโดนตอบกลับมาว่า เค้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงเท่านั้น จะมาทำไรได้ เค้าต่างหากที่ต้องกลัวเราในการเจอกันครั้งแรก สำหรับเพื่อนจากเว็บ รูปโปรไฟล์ไม่ใช่ตัวเค้า ถ้าคุณไม่เชื่อจะวิดีโอคอลก็ได้(แต่เนื่องด้วยอยู่ในห้องแล้วจึงปฏิเสธไป)

เราก็อ่ะ โอเค ไปเจอก็ไปเจอ จึงส่งแพลนของวันรุ่งขึ้นให้ เผื่อเค้าจะพาไปไหน รวมทั้งเมนุอาหารเกาหลีที่เราจดๆมา เพื่อให้เค้าพาไปว่างั้น งั้นตกลงเจอกันพรุ่งนี้ ก่อนนอน เพื่อความชัว ผมขอให้เพื่อนคนนี้ส่ง รูปให้ในไลน์ โดยบอกไปว่า ผมจะรู้ได้ไงว่าเป็นคุณ เพื่อเช็คว่าตกลง เค้าเป็นหญิงหรือชาย กันแน่ๆ 555

จบวันที่หนึ่งอันแสนหฤโหด  บนที่นอนอันอบอุ่น อากาศเย็นๆไม่ต้องเปิดแอร์

พร้อมลุยในวันที่สอง

ปกติแล้ว ผมเป็นคนตื่นเช้า มาที่นี่ ผมตื่นหกโมง พบว่าฟ้าสว่างเป็นที่เรียบร้อย แต่สมาชิกร่วมห้องยังไม่ตื่นกันเลย ผมนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนสักพักถึงย่องลงมาอาบน้ำแปรงฟัน ด้วยความที่นอนเตียงบน กับหุ่นชาวเอเชียอย่างผม จะขึ้นลงแต่ละทีลำบากมาก แถมยังต้องพยายามเงียบ เพื่อไม่ให้รบกวนเพื่อร่วมห้องอีกด้วย ทำเอาใช้เวลาพอสมควร

หลังจากล้างหน้าแปรงฝันเป็นที่เรียบร้อย ผมก็พบกันผู้หญิงอายุไม่มาก เค้าแนะนำตัวเองว่า ชื่อฟิโอน่า เป็นเจ้าของโฮสเทลแห่งนี้ สำหรับ Fiona คือชื่อของตัวละครในเรื่อง shrek ในโฮสเทลเราจะเห็นรูปเธอหมายถึงตัวกระตูนนะ แปะตามจุดต่างๆ ของโฮสเทลอยู่ทั่วเลย ฟิโอน่าจัดแจง เตรียมอาหารเช้า ผมก็ได้ทานพอดี ปกติแล้วอาหารเช้าที่นี้ จะเป็นซีเรียล นม น้ำผลไม้ ไข่ คุณสามารถใช้เตากับกะทะทำอาหารเองได้

ระหว่างทานมีเพื่อนร่วมโฮสเทลเข้าทานข้าวเช้า ก็ทักทายกันตามประสา ใจจริงผมอยากจะดาวไข่นะ แต่ยังไม่เคยใช้เตาของที่นี่ไม่รู้ต้องทำไง กลัวทำโฮสเทลไฟไหม้ เลย ข้ามไปละกัน 555 อ้ออีกอย่างหากทานเรียบร้อย ก็ควรเก็บล้าง เพื่อคนอื่นจะมาใช้ต่อได้ ซึ่งโฮสเทลส่วนใหญ่จะเป็นอย่างนี้

พระราชวัง Gyeongbokgung ที่ยิ่งใหญ่ใจกลางเมือง

ผมออกเดินทางจากโฮสเทลตอนแปดโมงกะเวลาไปถึงที่พระราชวังเคียงบกพอดีที่เค้าเปิดให้เข้าชม เหมือนกันกับเมื่อวาน subway เป็นยานพาหนะหลักของทริปนี้ สถานีที่เราจะไปคือชื่อเดียวกับพระราชวังนั้นคือ Gyeongbokgung  station ทางออก 5  จะโผล่มายังประตูด้านข้าง ออกมาปุ๊บก็พบกับแสงแดดอันแรงกล้า ทั้งๆที่อากาศยังเย็น สังเกตุหนุ่มสาวชาวเกาหลี ที่มาท่องเที่ยวจำนวนมาก เดินเข้ามาเรื่อยๆ จะพบกับที่จำหน่ายตั๋ว การเข้าชมจะเสียค่าเข้าชม 3000 วอน

หลังจากเดินเข้ามาในตัวพระราชวังแล้ว จะเห็นอาคารขนาดใหญ่ซึ่งถือว่าเป็นจุดเด่นของที่นี่ก็ว่าได้  และที่น่าสนใจไม่แพ้พระราชวังคือ วัยรุ่นมักจะแต่งตัวประจำชาติในชุดฮันบกมาถ่ายรูปที่นี่ ซึ่งจริงๆแล้วอยากขอถ่ายรูปด้วยนะแต่อายอ่ะ 5555

เดินเข้ามาเรื่อยๆ  แรกๆคิดว่าคงไม่ใหญ่มาก คงไม่มีอะไรให้ชมสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเข้ามาแล้วกลับกัน พื้นที่ใหญ่โตกว้างขวางมี อาคารให้ถ่ายรูปมากมาย หากมีเวลาสักครึ่งวันสามารถเก็บได้หมด แต่ที่สำคัญหากจะมาควรพกร่มหรือหมวกมาด้วยนะครับ แดดแรงจริงๆ อิอิ

ลักษณะขอสถาปัตยกรรม ที่นี้จะเป็นอาคารคล้ายๆทางจีน ญี่ปุ่นผสมๆกันไปตามแนวทางประเทศแทบนี้ ตกแต่งด้วยสีแดงเป็นหลัก แซมสีเขียวและลวดลายสีต่างๆตามชายคา สำหรับประวัติศาสตร์นั้นผมไม่รู้ขอข้ามไปละกัน 5555

เดินเล่นจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย จึงหาร่มไม้นั่งพัก อ่านนู้นนี่ในเฟสบุ๊คไปพลางๆ วันนี้ผมมีนัดกับคนแปลกหน้า เพื่อนใหม่ชาวเกาหลี ไม่นานเพื่อนก็ทักมา ถามว่าอยู่ไหนผมทานอะไรหรือยัง เดี๋ยวจะพาไปหาอะไรอร่อยๆกิน เค้าใกล้ถึงแล้ว เลยตกลงปลงใจไปตามนั้น ไหนๆมานี่ยังไม่มีอาหารเกาหลีแท้ๆตกถึงท้องเลย

เดินออกจากเขตวัง ยังบ่นๆกับเพื่อนอยู่เลยว่า อยากดูพิธีเปลี่ยน Guard แต่หาไม่เจอว่าเค้าอยู่ตรงไหนกัน จนเดินออกมานี่แหละ ที่แท้ อยู่ด้านหน้าเลย ตรงถนน ได้เวลาเปลี่ยนกะพอดี โชคดีจริงๆ

ผมเคยดูของไต้หวันมา แต่ของไต้หวันจะเป็นทหารในชุดยุคปัจจุบัน แต่หน้าวังเกียงบก  จะมาในชุดโบราณและใส่หนวดเหมือนในหนังเลย ได้บรรยากาศไปอีกแบบ หลังจากเปลี่ยนแล้ว ก็จะยืนนิ่งให้นักท่องเที่ยวเข้าไปถ่ายรูปได้ แต่ใกล้เวลานัดแล้วผมต้องรีบถ่ายๆและไปหาเพื่อนที่จุดนัด

====ติดตามอ่านตอนต่อไป วะหะหะ ขอจบครึ่งแรกเท่านี้ก่อนครับ===